نامهاى نهاده بر اين گونه مجموعه ها مختلف است، از جمله. المدونه، السنن، ولى اكثرا " الجامع في الفقه " و يا " الجامع في الحلال والحرام " و نيز " شرايع " نام داشته است. در شيعه، الجامع ابو جعفر يا ابو على احمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى كوفى در گذشته 221، از اين قبيل است 1. و نيز شرايع يونس ابن عبد الرحمن وعلى بن ابراهيم قمى وعلى بن حسين بن بابويه قمى 2. يحيى بن سعيد حلى در كتاب " نزهة الناظر في الجمع بين الاشباه والنظائر " از شرايع ابن بابويه نقل كرده و نيز شهيد اول گفته است كه ياران ما شرايع او را به كار مىبسته اند.
پس از سده هاى دوم و سوم به مجموعه هائى بر مىخوريم كه معمولا به خاطر استفاده شيعيان فارسى زبان به فارسى ترجمه شده است كه از آن جمله است كتاب " النهايه في مجرد الفقه والفتاوى " از شيخ طوسى (385 - 460). اول بار در مجموعه (الجوامع الفقهيه " سال 1276 ق چاپ شده و بعدها در تهران و مكررا در بيروت به طبع رسيده است. اين كتاب براى استفاده فارسى زبانان در قرن 6 و 7 به فارسى ترجمه شده كه به همت مرحوم استاد سيد محمد باقر سبزوارى در سال 1323 و نيز به همت مرحوم استاد دانش پژوه در سال 1343 با اختلاف نسخ به چاپ رسيده است.
در قرن ششم كتاب غنية النزوع الى علمى الاصول والفروع از ابن زهره حلبى (511 - 585) به جاى مانده است. تمامى آن توسط مردى به نام عماد الدين حسن مازندرانى 3 در اواسط قرن هفتم به فارسى ترجمه شده است.
در قرن هفتم شرايع الاسلام في معرفة الحلال والحرام، توسط نجم الدين محقق حلى (602 - 672 ه‍) تأليف شد. اين كتاب پنج بار به فارسى ترجمه شده است 4. و به زبانهاى انگليسى، روسى و فرانسوى و اردو نيز ترجمه شده است 5. ترجمه فرانسوى آن توسط اولين كنسول فرانسه در تبريز آقاى كرى Qurry انجام شده كه در سال 1871 در دو جلد به چاپ رسيده است. مترجم كليه فروع آن را شماره گذارى كرده. و در آغاز مجلد اول مقدمه اى و در آخر مجلد دوم لغت نامه اى جالب دارد. به