سوره ملتفت شود، احتمال جواز عدول به سوره (انا انزلناه) ضعيف است، چرا كه عدول از سوره توحيد، جايز نيست، و وجوب وفاء به نذر بر تقديرى است كه مستلزم محرمى نباشد. و در اينجا اطلاق دليل عدم جواز عدول نيز هست، مگر آن كه دعوى انصراف شود. وهو كما ترى. و احوط با عدم عدول، اعاده نماز است نيز.
سؤال 43: در حال وضو گرفتن با آب نهر، يا حوض، حيوانى مشغول به آب خوردن مىشود در نزديك او، حركت آب كه به واسطه وضو حاصل مىشود موجب تصرف در لب آن حيوان است كه اگر از مال صغير باشد موجب بطلان وضو بشود، يا نه؟ وهكذا اگر طفل صغيرى در نزديك او مشغول به آب خوردن باشد؟
جواب: ادله حرمت تصرف در مال غير، شامل اين جور از تصرفات نيست، بلكه اينها را تصرف حساب نمىكند.
بلى، اگر جورى باشد كه تصرف حساب شود، مثل اين كه فرض شود كه صورت آن حيوان، يا آن طفل زخم است، و اگر آب به آن برسد ضرر دارد، در اين صورت جايز نيست تحريك آب بر وجهى كه به آن موضع برسد، لكن بطلان وضو در اين صورت، بر فرض اين است كه به ارتماس وضو بگيرد، و الا آب برداشتن، مقدمه است، و حرمت آن مستلزم بطلان وضو نيست.
اللهم الا ان يقال: ان العرف يعد هذا الوضوء الخاص، تصرفا في ملك الغير، وان لم يكن كذلك بالدقة العقلية، حيث ان التصرف فيه انما هو في مقدمته، لا في نفسه.
سؤال 44: هر گاه بعد از نماز ظهر، شك كند كه آيا وضو گرفتم، يا نه، با فرض اين كه حالت سابقه او حدث باشد، چه كند؟
جواب: بنا بگذارد بر صحت نماز ظهر و اين كه وضو داشته [است،] لكن بايد از براى نماز عصر و ساير غايات، وضو بگيرد. و مقتضاى جريان قاعده تجاوز، ازيد از حكم به صحت نماز نيست، و اثبات اين كه وضو گرفته [است،] نمىكند، مگر به مقدار صحت نماز ظهر، چون نسبت به عصر، وقت وضوى آن باقى است.
و هم چنين است حال، اگر بعد از عصر شك كند كه آيا نماز ظهر را كرده است، يا نه؟ حكم مىكند به صحت عصر از حيث شرطيت ترتيب فيما بين او و ظهر فقط. وبعبارة اخرى: بعبارة