ندارد الا ابطال صلاة آن ديگرى، چنان است كه به علامة نسبت داده شده، و اگر معلوم نباشد فعل او را حمل بر صحت بايد كرد.
سؤال 146: در سفرى كه غرض از آن محض تفرج، يا ملاقات احباء باشد نماز قصر است، يا نه؟
جواب: بلى، قصر است.
سؤال 147: شخصى به اعتقاد اين كه رفقاى او قصد اقامت ده روز كرده اند، قصد كرد، بعد معلوم شد كه آنها قصد نكرده اند آيا نماز تمامى كه كرده صحيح است، يا نه؟ و آيا اقامت او محقق شده است: يا نه؟
جواب: مسأله دو صورت دارد:
تارة قصد مىكند ماندن به قدر ماندن رفقا را. و خيال مىكند ده روز مىمانند. در اين صورت اقامت محقق نشده است.
تارة قصد ده روز مىكند به تخيل اين كه ده روز مىمانند. در اين صورت، محقق شده است.
حاصل اين كه در اين مسأله و اشباه آن فرق است ما بين عنوان وداعى هر گاه مقصود، عنوان ده روز باشد به داعى كذا، اقامه محقق شده است. و اگر مقصود ماندن تا فلان وقت باشد به خيال اين كه ده روز است محقق نشده است.
سؤال 148: هر گاه در مكانى بماند سى روز بدون تردد، مثل آن كه بگويد بعد از نه روز مىروم، و بعد از تماميت نه روز عازم شود بر ماندن نه روز ديگر و هم چنين تا سى روز، نماز او بعد از سى روز قصر است، يا تمام؟
جواب: بعد از سى روز تمام مىكند. و در عنوان فقهاء و بعض أخبار اگر چه تردد سى روز است، لكن ظاهر اين است مراد عدم قصد اقامه ده روز است، چنانچه [چنان كه] از بعض أخبار مستفاد مىشود. قال في الجواهر: " والمراد بالتردد في المتن وغيره عدم العزم على الاقامة، فيندرج فيه العازم على السفر غدا مثلا فحصل له مانع عن ذلك حتى مضى له الثلاثون، كما لايخفى على من لاحظ النصوص في المقام، بل والفتاوى مع التأمل التام " 1.