شرح واجبات واركان نماز 1 - نيت:
" مسأله 828 " " نيت " يعنى تصميم و اراده بر انجام كار، و اگر انسان به كارى كه انجام مىدهد توجه داشته باشد قهرا نيت و اراده آن كار را خواهد داشت. انسان بايد عبادات و از جمله نماز را به نيت قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد، و لازم نيست نيت را از قلب خود بگذراند يا به زبان بگويد كه مثلا: " چهار ركعت نماز ظهر مىخوانم قربة الى الله "، بلكه در نماز احتياط كه در موارد شك در ركعات خوانده مىشود نبايد به زبان بگويد.
" مسأله 829 " انسان بايد فقط براى انجام فرمان خدا نماز بخواند و انگيزه ديگرى نداشته باشد، پس اگر براى ريا يعنى نشان دادن به مردم باشد يا خدا و مردم - هر دو - را در نظر بگيرد نماز او باطل است، اما اگر ريا در قلب نمازگزار خطور نمايد ولى تأثيرى در عمل او نداشته باشد نماز او صحيح است.
" مسأله 830 " اگر قسمتى از نماز را هم براى غير خدا بجا آورد نماز باطل مىشود، چه آن قسمت واجب باشد مثل حمد و سوره، و چه مستحب باشد مانند قنوت، بلكه اگر تمام نماز را براى خدا بجا آورد ولى براى نشان دادن به مردم در جاى مخصوص مثل مسجد، يا در وقت مخصوص مثل اول وقت، و يا به طرز مخصوصى مثلا با جماعت، نماز بخواند نمازش باطل است.
" مسأله 831 " تعيين شماره ركعتهاى نماز لازم نيست، ولى نمازگزار بايد هنگام شروع نماز متوجه باشد نمازى را كه قصد دارد بخواند نماز ظهر است يا عصر، نماز قضاست يا ادا، و نيز در مثل نماز صبح و نافله آن كه تعيين هر كدام متوقف بر قصد وجوب يا استحباب مىباشد بايد نيت وجوب يا استحباب نمايد.
" مسأله 832 " انسان بايد از آغاز تا پايان نماز يا هر عبادت ديگر به نيت خود باقى باشد، و اگر مثلا در بين نماز چنان غافل شود كه اگر از او بپرسند نداند چه مىكند نمازش باطل است.
2 - قيام (ايستادن):
" مسأله 833 " " قيام هنگام گفتن تكبيرة الاحرام " و قيام پيش از ركوع كه آن را " قيام متصل به ركوع " مىنامند " ركن " است، ولى قيام موقع خواندن حمد و سوره و قيام پس از