كند.
2 - اگر خونى كه ديده بيشتر از ده روز باشد و همه آن يك جور بوده و صفات حيض را دارد، بايد به گونه اى كه در " عادت وقتيه " گفته شد عادت خويشان خود را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.
3 - اگر بيش از ده روز خونى ببيند كه چند روز آن نشانه حيض و چند روز ديگر نشانه استحاضه داشته باشد، يكى از سه صورت را دارد:
الف - اگر مقدار خونى كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن را حيض قرار دهد.
ب - اگر خونى كه نشانه حيض دارد بيشتر از ده روز باشد، بايد از نخستين روزى كه خون او نشانه حيض دارد حيض قرار دهد و در شماره آن از خويشاوندان خود پيروى نمايد و بقيه را استحاضه به شمار آورد، و چنانچه خويشاوندان او عادت مستقرى ندارند بنابر احتياط بايد هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.
ج - اگر خونى كه نشانه حيض دارد از سه روز كمتر باشد، بنابر احتياط در مقدار عادت خويشان خود احتياط كند و بقيه را استحاضه قرار دهد.
4 - اگر پيش از گذشتن ده روز از قطع خونى كه نشانه حيض داشته بار ديگر خونى ببيند كه آن هم نشانه حيض دارد - مثل آن كه پنج روز خون سياه و نه روز خون زرد و دوباره پنج روز خون سياه ببيند - بنابر احتياط واجب در هر دو خون از كارهايى كه بر حائض حرام است اجتناب نموده و به وظايف مستحاضه عمل نمايد.
6 - ناسيه:
مقصود از " ناسيه " زنى است كه عادت خود را به طور كلى - هم وقت و هم عدد آن را - فراموش كرده باشد.
" مسأله 443 " براى ناسيه چند حالت وجود دارد:
1 - اگر خونى كه ديده از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد و همه آن نشانه حيض داشته باشد، بايد همه را حيض قرار دهد، و اگر نشانه حيض نداشته باشد به احتياط عمل كند.
2 - اگر از ده روز بيشتر بوده و همه آن نشانه حيض نداشته باشد، بايد روزهايى را كه نشانه حيض دارد به شرط آن كه از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.