3 - اگر بيشتر از ده روز خون ديده و داراى نشانه هاى حيض باشد، بايد شماره عادت خويشان خود را به طورى كه در " عادت وقتيه " گفته شده حيض و بقيه را استحاضه قرار دهند، و در اين مورد احتياط مستحب آن است كه:
الف - اگر عادت خويشان او هفت روز باشد هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.
ب - اگر عادت خويشان او كمتر از هفت روز باشد همان مدت را حيض قرار دهد، و در تفاوت كمتر از هفت روز تا هفت روز را احتياط نمايد، يعنى كارهايى را كه بر حائض حرام است انجام ندهد و به وظيفه مستحاضه عمل نمايد.
ج - اگر عادت خويشاوندان او بيش از هفت روز - مثلا نه روز - باشد، همان هفت روز را حيض قرار داده، و در تفاوت بين هفت روز و عادت آنان - كه دو روز است - احتياط كند.
4 - اگر از خونى كه بيش از ده روز ديده اند چند روز نشانه حيض و چند روز ديگر نشانه استحاضه داشته باشد، سه حالت دارد:
الف - اگر خونى كه نشانه حيض داشته كمتر از سه و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن حيض است.
ب - اگر خونى كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز بوده، بنابر احتياط واجب به اندازه روزهاى عادت خويشاوندان احتياط كند و بقيه را استحاضه قرار دهد.
ج - اگر پيش از گذشتن ده روز از قطع خونى كه نشانه حيض داشته و از سه روز بيشتر است بار ديگر خونى كه نشانه حيض دارد ببيند - مثل اين كه پنج روز خون حيض و نه روز خون استحاضه و دوباره پنج روز خون حيض ببيند - بنابر احتياط واجب در هر دو خون كارهايى كه بر حائض حرام است ترك و به وظايف مستحاضه عمل نمايد.
5 - مبتدئه:
" مبتدئه " به زنى گفته مىشود كه براى نخستين بار خون مىبيند.
" مسأله 442 " براى مبتدئه چند حالت وجود دارد:
1 - اگر خونى كه ديده كمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد و همه آن نشانه حيض داشته باشد، بايد همه را حيض قرار دهد، و اگر نشانه حيض نداشته باشد به احتياط عمل