حلال نمىشود، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد.
5 - هنگامى كه انسان به حيوان مىرسد حيوان مرده باشد و يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن وقت نباشد، و اگر نه بايد به دستورى كه براى سر بريدن گفته شد عمل كند، و اگر وقتى برسد كه حيوان زنده است و وقت كافى هم براى سر بريدن باشد و در عين حال صبر كند تا حيوان بميرد، گوشت آن حرام و نجس مىشود.
" مسأله 2949 " اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند و يكى از آنان مسلمان و ديگرى كافر باشد يا يكى از آن دو نام خدا را بگويد و ديگرى عمدا نام خدا را نگويد، آن حيوان حلال نيست.
" مسأله 2950 " اگر بعد از آن كه حيوانى را تير زدند مثلا در آب بيفتد يا از كوه پرت شود و انسان بداند كه حيوان به واسطه تير و افتادن در آب يا پرت شدن جان داده حلال نيست، بلكه اگر شك كند كه فقط در اثر تير بوده يا نه حلال نمىباشد.
احكام و شرايط شكار با سگ شكارى:
" مسأله 2951 " هر گاه سگ شكارى حيوان حلال گوشت وحشى را شكار كند با هفت شرط گوشت آن پاك و حلال است:
1 - سگ به گونه اى تربيت شده باشد كه هر گاه آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر گاه از رفتن باز دارند بايستد، ولى اگر در وقت نزديك شدن به شكار با بازداشتن نايستد مانعى ندارد. و احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد پيش از رسيدن صاحبش از گوشت شكار بخورد از شكار آن اجتناب كنند، ولى اگر از خون آن بنوشد يا اتفاقا از گوشت شكار بخورد اشكال ندارد.
2 - صاحب سگ آن را فرستاده باشد، پس اگر سگ خود سرانه به شكار رود شكار نجس و گوشت آن حرام است، بلكه اگر خود سرانه به دنبال شكار رود و بعدا صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند - اگر چه به واسطه صداى صاحبش شتاب كند - بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خود دارى نمود.
3 - كسى كه سگ شكارى را مىفرستد مسلمان باشد، و اگر نا بالغ است خوب و بد را تشخيص دهد، پس اگر كافر يا مسلمانى كه با اهل بيت پيامبر (ص) دشمنى مىكند سگ را بفرستد شكار نجس و حرام است.
4 - هنگامى كه سگ را براى شكار مىفرستد نام خدا را بگويد، ولى نگفتن نام خدا از روى فراموشى اشكال ندارد. و اگر وقت فرستادن سگ عمدا نام خدا را نگويد ولى پيش از