صحيح است.
" مسأله 362 " اگر هنگام غسل به اندازه سر مويى از بدن نشسته بماند غسل باطل است، ولى شستن جاهايى كه ديده نمىشوند و باطن محسوب مىشوند - مانند درون بينى و گوش - واجب نيست.
" مسأله 363 " اگر سوراخ جاى گوشواره و مانند آن به قدرى گشاد باشد كه داخل آن ديده شود، بايد آن را شست، ولى اگر ديده نشود شستن داخل آن لازم نيست.
" مسأله 364 " جايى را كه شك دارد از ظاهر بدن است يا از باطن آن بنابر احتياط واجب بايد بشويد.
" مسأله 365 " چيزى را كه مانع رسيدن آب به بدن است بايد بر طرف كند، و اگر پيش از آن كه يقين كند بر طرف شده غسل نمايد غسل او باطل است، همچنين اگر هنگام غسل شك كند چيزى كه مانع رسيدن آب مىباشد در بدن او هست يا نه، بايد بررسى كند تا مطمئن شود كه مانعى نيست، مگر اين كه احتمال ضعيف و غير عقلايى باشد.
" مسأله 366 " در غسل بايد موهاى كوتاهى كه جزو بدن به شمار مىآيند شسته شوند، بلكه بنابر احتياط واجب شستن موهاى بلند هم لازم مىباشد، و در هر صورت خود بدن كه زير مو واقع شده بايد شسته شود.
" مسأله 367 " شرايطى كه براى صحيح بودن وضو گفته شد در غسل هم شرط است، مانند پاك بودن و غصبى نبودن آب و محل وضو. ولى در غسل، از بالا به پايين شستن اعضا و فاصله نشدن ميان شستن اعضاى غسل لازم نيست، مثلا اگر صبح سر و گردن و پس از چند ساعت طرف راست و چند ساعت بعد طرف چپ را غسل دهد، غسل او صحيح است، به شرط آن كه در اين ميان كارى كه وضو را باطل مىكند انجام ندهد.
" مسأله 368 " كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خود جلوگيرى كند اگر به اندازه اى كه غسل كند و نماز بخواند ادرار و مدفوع از او خارج نمىشود، بنابر احتياط واجب بايد هر قسمت را فورا بعد از قسمت ديگر غسل دهد و بعد از غسل هم فورا نمازش را بخواند، همچنين است حكم مستحاضه كه بعدا گفته مىشود.
" مسأله 369 " اگر كسى شك كند غسل كرده يا نه بايد غسل كند، و اگر شك كند غسل بر او واجب شده يا نه لازم نيست غسل نمايد، و اگر مدتى پس از غسل كردن شك كند غسلش درست بوده يا نه لازم نيست دوباره غسل كند. ولى اگر بعد از خواندن نماز در اصل غسل كردن شك كند، با احتمال توجه در هنگام نماز، نمازهايى كه خوانده صحيح