ب - اگر شك كند كه چه وقت عذر برايش پيدا شده مىتواند مقدار كمتر را قضا نمايد، مثل كسى كه در روزهاى آخر ماه رمضان مسافرت كرده و بعد از رمضان نمىداند كه ابتداى سفر او بيست و پنجم بوده يا بيست و ششم، چنين شخصى مىتواند روز بيست و ششم را روز شروع مسافرت خود حساب كند و پنج روزه قضا بگيرد، مگر اين كه مقدار روزهايى را كه روزه نگرفته مىدانسته و بعد فراموش كرده باشد كه در اين صورت بنابر احتياط مقدار بيشتر را كه احتمال مىدهد قضا نمايد.
" مسأله 1556 " زن حائض يا نفساء روزه هايى را كه در روزهاى حيض يا نفاس نگرفته بايد پس از پاك شدن قضا نمايد، ولى زن مستحاضه بايد به ترتيبى كه در احكام استحاضه گفته شد روزه هاى خود را بگيرد، و در اين صورت ديگر قضا ندارد.
" مسأله 1557 " اگر در ماه رمضان به واسطه عذرى روزه نگيرد و پس از رمضان عذر او بر طرف شود، بنابر احتياط واجب تا رمضان سال بعد قضاى آن را بجا آورد، و چنانچه تا رمضان آينده از روى عمد قضاى روزه را نگيرد بايد علاوه بر قضاى روزه براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.
" مسأله 1558 " اگر در قضاى روزه رمضان كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد روزه ها را پس از رمضان قضا نمايد و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.
" مسأله 1559 " اگر موقعى كه عذر دارد تصميم داشته باشد كه پس از بر طرف شدن عذر روزه هاى خود را قضا كند و پيش از آن كه قضا نمايد در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد قضاى آن را بگيرد و بنابر احتياط واجب براى هر روز هم يك مد طعام به فقير بدهد.
" مسأله 1560 " اگر بيمارى انسان چند سال ادامه پيدا كند و پس از بهبودى تا رمضان آينده به اندازه قضا وقت داشته باشد، بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد طعام به فقير بدهد و قضاى آنها واجب نيست.
" مسأله 1561 " كسى كه از چند ماه رمضان روزه قضا دارد، قضاى هر كدام را كه اول بگيرد مانعى ندارد، ولى اگر وقت قضاى رمضان آخر تنگ باشد - مثل آن كه پنج روزه از رمضان آخر قضا داشته و پنج روز هم به رمضان مانده باشد - بنابر احتياط واجب اول قضاى رمضان آخر را بگيرد.
" مسأله 1562 " اگر قضاى روزه چند رمضان بر او واجب باشد خوب است معين كند - گرچه به طور اجمال - كه قضاى كدام رمضان را بجا مىآورد، ولى اگر به طور كلى قصد نمايد، قضاى رمضان جلوتر محسوب مىشود.