تمام دين بود چنانچه گفتهاند:
نزد كو ته نظران ماشطه صورت دين * * نزد ارباب نظر معنى بدينند همه يا به جهت اينكه ولايت آن جناب شرط صحت تمام اعمال بود پس به عداوت و برداشتن آن حضرت از ميان افساد تمام شريعت مىشد و پيغمبر صلى الله عليه وآله و سلم در تمام احوال به تبليغ حكمى مىكرد اگر چه به سكوت و خواب باشد كه دلالت بر رجحان يا وجوب آن دو دارد در هر وقت كه مقتضى وجوب پيدا شود پس هيچ آنى از آنات وجود شريف نبوى نبود كه بحسب حال كمال نبوت دشمنان أهل بيت را كه قوام شرع و تمام دين و بيان أحكام او بودند لعن نكند خاصه يزيد واقر ان او را كه بيشتر در اطفاء نور واخفاء ظهور او بر خلاف حق و به عداوت خداى عز وجل كوشش كردند و اين معنى اگر چه أولا بعيد از أذهان متعارفه مى آيد ولى أهل ذوق وأرباب سليقه شايد كه به اندك توجهى جزم به او نمايند، و از دو احتمال سابق يكسره صرف نظر كنند (1) والله أعلم بمراد أوليائه عليهم السلام.
على الجملة شايسته چنان مىنمايد در اين موضع اخبار چند كه متضمن لعن يزيد بر لسان رسول خداى بلكه ساير انبياء بلكه عموم موجودات باشد مذكور شود:
1 - شيخ صدوق قدس سره در (امالى) سند به صفيه بنت المطلب مىرساند كه چون حسين عليه السلام متولد شد من او را به پيغمبر دادم و پيغمبر زبان خود را در دهان وى بگذارد و حسين زبان وى را مكيدن گرفت و گمانم چنان بود كه رسول خداى وى را از شير و عسل غذا دهد ناگاه حسين بر جامه وى بول كرد پس پيغمبر