قوله عليه السلام (وأنت يا أبا عبد الله) عطف است بر أمير المؤمنين و (ياء) نداء كه بر او داخل شده به جهت قاعده نحويه مسلمه كه (يغتفر في الثواني ما لا يغتفر في الاوايل) است، بلكه اين قاعده را شيخ أجل شيخ جعفر النجفي قدس سره در (قواعد مختصره) خود در فقه تسريه كرده و ايراد نموده، و آنچه از سيد محقق داماد - قدس سره - در السنه أهل علم مشهور است كه فرموده لفظ (أبت) بر وزن قلت است (1) از (اوب) بمعنى رجوع و عطف بر انصرفت است در كلام آن علامه نامدار نديده ام، و اگر باشد ضعيف و نوعى از تصحيف است، و نظير اين اينستكه سيد اجل غياث الدين عبد الكريم بن طاووس الحسني رضي الله عنه در كتاب (فرحة الغرى) آورده كه يكى از ادباء كتابى در تصحيف نوشته وحديث معروف (تختموا بالعقيق) را گمان كرده كه تصحيف است، و صحيح (تخيموا بالعقيق) است يعنى خيمه در عقيق بزنيد كه محلى است قرب مدينه كه ميقات حاج عراقى است، و از اين قبيل غرايب متتبع ملتفت در كتب علما بسيار مى يابد.
قوله عليه السلام (سلامى) ظاهر اينستكه سلام نايب فاعل محجوب بوده باشد، و تواند بود كه (غير محجوب) خبر بعد از خبر باشد و سلام بدل ذلك باشد، و اين بغايت بعيد است.
قوله عليه السلام (انشاء الله) ممكن است كه تعليق بر مشيت براى تبرك باشد مثل (لتدخلن المسجد الحرام