مجالس و نشر اعلام و نصب خيام وتشبيه وتمثيل هيئت وقايع عاشورا و در بعض بلاد هند از تمثيل ضريح مقدس و غير ذلك از قبيل لبس جامهاى سياه وتعطيل أسواق در روز عاشورا و راه افتادن دسته و لطمه و نوحه و آنچه از اين قبيل است جميع اينها مشروع است وراجح در شريعت مطهره، و دليل بر عموم اين مدعى بر دو طريق اقامه مىشود:
طريق أول - برمسلك علماء اماميه وفقه أهل البيت عليهم السلام و اين مطلب اگر چه بر اصول ما محتاج به دليل نيست از غاية وضوح، ولى ما اشاره اجماليه ببعض موارد اشتباه مىكنيم در ضمن اقامه دليل بر عموم، بدانكه اخبار متواتره وارد شده در استحباب بكاء بر سيد الشهداء عليه السلام و تذكر مصاب او وابكاء بلكه تباكى يعنى گريه بر خود بستن، و به جهت اظهار حزن به صورت باكى در آمدن نه چنان كه بعض قاصرين توهم كرده اند كه مراد رياى در گريه است، چه بالضروره بكاء بر سيد الشهداء عبادت است، ورياء در عبادات مثل قياس در أدله و ربا در معاملات به هيچ وجه جايز نيست، و علاوه بر اين أخبار كثيره وارد است در احياى امر أئمه عليهم السلام و فضل جلوس در مجالسى كه احياى أمر ايشان در آن مجالس مىشود، و همچنين در أخبار متعدده وارد شده كه جزع بر همه چيز مكروه است جز جزع بر سيد الشهداء، و در اخبار وارد شده كه أيام عاشورا أيام مصيبت وحزن أهل بيت است، و هم وارد شده كه بحزن ما محزون شويد و بسرور ما مسرور وحث بر تجديد عزاى آن امام غريب و اقامه مراسم عزادارى نيز وارد شده وتجويز لطمه خدود وشق ثياب هم آمده، و از اين اخبار به عموم و خصوص جواز همه اين أفعال مذكوره واستحباب ورجحان اينها معلوم مىشود يا بالاصالة يا از باب مقدمه، و توضيح اين مطلب با رعايت اختصار بنقل بعض أحاديث اين باب و تطبيق اجمالى بر امور مذكوره است:
شيخ صدوق در (أمالى) مسندا از حضرت رضا عليه السلام نقل كرده (من تذكر