در تفسير على بن ابراهيم رضى الله عنه روايت شده كه اين آيه نازل شد در حق آنان كه غصب حق آل محمد نمودند و حسد بر منزلت ايشان بردند (1).
و از (تفسير عياشى) روايت شده كه باقر علوم النبيين فرمود كه جبت و طاغوت اولى و دومى اند (ويقولون للذين كفروا) و مىگويند در حق آنان كه كافر شده اند (هؤلاء اهدى من الذين آمنوا سبيلا) كه اينها بهتر به راه راست هدايت شده اند از اهل ايمان.
در (كافى) از حضرت باقر عليه السلام آورده كه در تفسير اين فرموده كه مىگويند در حق ائمه ضلال ودعاة بجانب دوزخ كه اينها مهتدى تر از آل محمدند (2).
بنابر اين اخبار مراد از آنان كه نصيبى از قرآن دارند غاصبينند و اتباع ايشان و مراد از كافرين جبت و طاغوت ونعثل ورابع و احزاب ايشانند از آل مروان وآل عباس كه عامه ايشان را بر آل محمد عليهم السلام تقديم كرده اند.
آيه رابعه - بعد از همين آيه است (اولئك الذين لعنهم الله و من يلعن الله فلن تجد له نصيرا) [52 النساء 4] اين جماعت آنانند كه خدايشان لعنت كرده، و هر كه را خداى لعنت كند هرگز ياورى براى او نخواهى يافت (ام لهم نصيب من الملك فاذا لا يؤتون الناس نقيرا) نصيبى از ملك ندارند كه اگر داشته باشند به مردم اندازه نقيرى كه نقطه سياه وسط تخم خرما است به كسى ندهند.
در (كافى) از حضرت باقر آورده كه مراد از ملك امامت و خلافت است (2).
و از اينجا معلوم مىشود كه لعن سابق در حق غاصبين خلافت است، و از اين قبيل آيات در مذمت اعداء اهل بيت و خصوصا اين چهار نفر و خصوصا آن دو