قسم سوم - هدايت به ارسال رسل وتنزيل كتب ولطف بتأييد واجبات عقليه به سمعيات است، واشاره به اين نوع است " واما ثمود فهديناهم فاستحبوا العمى على الهدى " [17 فصلت 41].
قسم چهارم - هدايت به طريق سير بسوى حظاير قدس وسلوك تا مقامات عاليه انس است به انطماس آثار تعلقات جسمانية واندراس جلابيب علايق هيولانية واستغراق در ملاحظه اسرار جلال و مطالعه انوار جمال، و اين هدايت خاصه اولياء و خواص مؤمنين است قال عزو من قائل " الله ولي الذين آمنوا يخرجهم من الظلمات الى النور والذين كفروا اولياءهم الطاغوت يخرجونهم من النور الى الظلمات " [257 البقرة 2] واطلاق هادى بر خداى عزوجل به اعتبار جميع مراتب هدايت است، چنانچه از عبارت شهيد در (قواعد) وابن فهد در (عده) و غير ايشان به نحو اشاره اجماليه بعد از التفات به تفصيلى كه ذكر كرديم معلوم مىشود، و نتيجه هدايت - خصوص به معنى رابع - علم است چنانچه در انجيل اهل البتى علهيم السلام و زبور آل محمد واراد است " اللهم صلى على محمد وآل محمد وقنا بك، واهدنا اليك ولا تباعدنا عنك، ان من تقه يسلم و من تهده يعلم و من تقربه اليك يغنم " (1) مى بينى چگونه هدايت را سبب علم اعتبار فرموده، پس اگر كسى مهدى باشد به جميع مراتب بايد عالم باشد، وثمره علم هدايت ديگران است، پس تفسير مهدى به هادى از قبيل تفسير به لوازم و خواص است، و تعليل تسميه او به صدور هدايت از او از مقوله تعليل به غايات و منافع است، و اين نوع تعبير در اساليب محاورات و فنون مكالمات از ستاره افزون، بلكه از شماره بيروت است، و به اين تقريب مرتفع مىشود:
اشكالى كه در ظاهر بعض اخبار است كه سؤال كردند از معصومين عليهم السلام كه