ومليحة شهد العدو بفضلها والفضل ما شهدت به الاعداء و اگر مشتمل بر دو امر باشد: يكى موافق مذهب شيعه و ديگرى مخالف در آن، مخالف حجت نيست، چه جايز است كه بتدليس ملحق كرده باشند، و اختلاف وثوق در جزء كلام واحد در صورتى كه ناشى از وثاقت ذات راوى نباشد بلكه مستند به امور خارجه باشد نادر الوقوع وعزيز الوجود نيست، و بر فرض كه ما جميع روايات ايشان را چه مخالف و چه موافق به جهت كذب و وضع وفسق و نصب و كفر روات ايشان طرح كنيم در مقام احتجاج و جدل بر ايشان چاره اى از قبول ندارند.
بالجملة در قرآن كريم مىفرمايد (و من يعظم شعائر الله فانها من تقوى القلوب) [32 الحج 22] و هم مىفرمايد (ان الصفا والمروة من شعائر الله) [158 البقرة 2] و بر سبيل تفريع بر شعاريت مىفرمايد (فمن حج البيت او اعتمر) الاية [158 البقرة 2] و در جاى ديگر فرموده (و من يعظم حرمات الله فهو خير له) [30 الحج 22] و شعار مأخوذ از شعور است بمعنى ما يشعر به لهذا او را در (صحاح) و (تفسير رازى) به اعلام طاعة الله تفسير كرده اند، و در بعض كتب تفاسير اهل سنت معالم دين خداى گفته‌اند، و هر سه يكى است، و مراد از حرمات اگر چه در حق حج واقع شده ظاهر اينستكه خصوصيت ندارد بلكه كبرى كليه است و شك نيست كه مودت اهل رسالت و عصمت كه اجر رسالت است از شعاير طاعت خدا است، و از معالم دين، و البته اگر كسى منكر شود بالضرورة از دين پيغمبر آخر الزمان خارج است، پس آنچه راجع به تعظيم اين شعاير و اين حرمت باشد تقوى و خير است.
و هم از آيات دلالت مىكند بر مطلوب آنچه اين حجر خود در (شرح همزية) نقل كرده وكفى بتناقض قوليه حجة ملزمة عليه، و آن چنين است كه در شرح