ابن أبى محمود فرمود محرم ماهى بود كه اهل جاهليت قتال را در او حرام مىكردند و خون ما در او حلال شد، و حرمت ما هتك وذريه نساء ما در او سبى شدند و آتش در خيام ما افروخته شد، و به غارت برده شد آنچه ما در آنها داشتيم و رعايت نشد براى رسول خدا در حق ما حرمتى همانا روز قتل حسين مقروح كرد جفون ما را و فرو ريخت اشكهاى ما را، و ذليل كرد عزيز ما را در زمين كرب وبلا، وبارث داد كرب وبلا را بما تا روز قيامت، (فعلى مثل الحسين فليبك الباكون فان البكاء عليه يحط الذنوب العظام) آنگاه فرمود پدرم چنان بود كه هر وقت ماه محرم مى آمد با حالت خنده ديده نمىشد وكأبت وحزن به روى غلبه مىكرد تا ده روز از محرم مىگذشت چون روز دهم مىشد آن روز روز مصيبت وحزن وبكاى او مىشد و مىفرمود (هو اليوم الذي قتل فيه الحسين) (1).
و در (امالى) نيز سند به حضرت رضا مىرساند كه هر كه در روز عاشورا ترك كند سعى در حوائج خود را خداى تعالى حوائج دنيا و آخرت او را قضا كند، و هر كه روز عاشورا روز مصيبت و حزن وبكاى او باشد روز قيامت روز فرح و سرور او شود، و در بهشت بملاقاة ما قرير العين گردد، و هر كه روز عاشورا را روز بركت نام كند و براى منزل خود چيزى ذخيره كند خداى بركت ندهد در آنچه ذخيره كرده و در روز قيامت حشر شود با يزيد وعبيد الله بن زياد وعمر بن سعد (2).
و در (عيون) و (امالى) سند بريان بن شبيب مىرساند كه حضرت رضا عليه السلام - در ذيل حديث مفصل - فرمود يابن شبيب ان سرك أن تكون معنا في الدرجات