عاشورا كه در باب اول در شرح سند شريف زيارت مقدسه على التمام فرو خوانديم مىگويد كه به علقمه فرمود اگر بتوانى كه در تحصيل حاجتى بيرون نيائى چنان كن چه او روز نحسى است ككه حاجت مؤمنى در او قضاء نشود و اگر منقضى شود به بركت نخواهد بود، و در او رشاد نخواهد ديد و البته كسى از شما در آن روز براى منزل خود چيزى ذخيره نكند چه هر كه در آن روز چيزى ذخيره كند خداى بركت ندهد در آنچه ذخيره كرده، و خداى در اهل خانه او بركت نياورد، كنايت از آنكه آنان كه از آن ذخيره تناول كردند خداى تعالى بركت از هر جهت از علم و عمل و رزق و معاش و دين و دنيا از ايشان بردارد وشآمت ونحوست دامن گير ايشان شده از خزى دينا به عذاب آخرت منتقل شوند (1)، والله أعلم بمراد اولياءه عليهم السلام.
و اخبار ديگر در اين معنى وارد شده كه متتبع مىيابد و در كتب عامه اخبارى بر طبق آنچه ائمه عليهم السلام منع فرموده اند كه تبرك باشد وادخار وارد شده كه فايده در ذكر آنها نيست.
ديگرى از وجوه تبرك اقامه مراسم عيد است از توسعه رزق بر عيال و تجديد ملابس وقص شارب وتقليم اظفار ومصافحه وتعييدات ديگر كه مرسوم است در اعياد مردم مىكنند كه طريقه بنى اميه و اتباع ايشان - كه عموم اهل سنت باشد - بر او جارى است چنانچه فعلا در بلاد ايشاه خاصه بلاد بعيده از بلاد شيعه مثل مكه و مدينه متعارف است كه روز عاشورا را عيد عاشورا مىنامند، و چنان كه ملتزم به اقامه رسوم عيديه در او هستند در هيچ عيدى نيستند، و هر كه در مدينه مشرفه در روز عاشورا حالت اهل آن بلده را كه موافق حديث معتبر شرار خلق الله‌اند ملاحظه كند