مسافرت است، اگر ده روز يا بيشتر در وطن خود يا جاى ديگر قصد كند و بماند، بايد در سفر اولى كه پس از آن مىرود نماز را شكسته بخواند، و چنانچه بدون قصد بماند بنابر احتياط بين شكسته و تمام جمع نمايد.
(مسأله 1271): كسى كه شغلش مسافرت است غير از راننده وسائط نقليه - از حيوان و غير حيوان -، گرچه در غير وطن خود با قصد ده روز بماند، يا در وطن خود هر چند بدون قصد باشد ده روز بماند، در سفر اولى كه پس از آن مىرود بايد شكسته بخواند، هر چند احتياط مستحب آن است كه بين نماز تمام و شكسته جمع نمايد.
(مسأله 1272): كسى كه شغلش مسافرت است، اگر شك كند كه در وطن خود يا جاى ديگر ده روز مانده يا نه، بايد نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1273): كسى كه در شهرها سياحت مىكند، و براى خود وطنى اختيار نكرده و نمى خواهد اختيار كند، بايد نماز را تمام بخواهد، و گر نه بنابر احتياط مستحب بين شكسته و تمام جمع نمايد.
(مسأله 1274): كسى كه شغلش مسافرت نيست، اگر مثلا در جائى كالايى دارد كه براى حمل يا فروش يا اجاره و يا ساير امور آن به صورت اتفاقى مسافرتهاى پى در پى مىكند، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1275): مسافرى كه شغلش مسافرت نباشد و از وطنش صرف نظر كرده و مى خواهد وطن ديگر براى خود اختيار كند، بايد در مسافرت خود نماز را شكسته بخواند.
شرط هشتم: آن كه به حد ترخص برسد، يعنى جائى كه اذان شهر را نشنود و اهل شهر را نبيند، و اما در غير وطن چنانچه قصد اقامت ده روز كرده باشد بعيد نيست حد ترخص معتبر باشد و احتياط ترك نشود.
(مسأله 1276): كسى كه به سفر مىرود اگر به جائى برسد كه اذان را نشنود ولى اهل شهر را ببيند يا اهل شهر را نبيند و صداى اذان را بشنود، چنانچه بخواهد در آنجا نماز بخواند، بنابر احتياط واجب بايد هم شكسته و هم تمام بخواند.