احتياط واجب آن است كه خود را معالجه نمايد.
(مسأله 315): كسى كه نمىتوانسته از بيرون آمدن بول و مدفوع جلوگيرى كند، پس از بهبودى لازم نيست نمازهائى را كه هنگام مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا كند، ولى اگر در بين نماز مرض او خوب شده، بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 316): هر گاه مبتلا به مرضى است كه نمىتواند از خروج باد جلوگيرى كند، بايد به وظيفه كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و مدفوع خوددارى كند عمل نمايد.
چيزهائى كه بايد براى آنها وضو گرفت (مسأله 317): براى پنج چيز وضو گرفتن واجب است:
اول: براى نمازهاى واجب، غير از نماز ميت كه وضو داشتن در آن شرط كمال است. و در نمازهاى مستحب وضو شرط صحت است.
دوم: براى سجده و تشهد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حدثى از او سر زده - مانند بول كردن -، و بنابر احتياط واجب براى سجده سهو هم وضو بگيرد.
سوم: براى طواف واجب خانه كعبه. و در طواف مستحب وضو شرط صحت است.
چهارم: اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد، يا نذر كند عملى را كه وضو براى آن مستحب است، با وضو انجام دهد.
پنجم: اگر نذر كرده باشد كه جائى از بدن خود را به خط قرآن و يا اسماء ذوات مقدسه مانند خدا و رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) و ائمه (عليهم السلام) و نيز حضرت زهراء (عليها السلام) برساند، و براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده، يا براى بيرون آوردن آن از مستراح و مانند آن، چنانچه مجبور باشد دست يا جاى ديگر بدن خود را به خط قرآن برساند، بايد وضو بگيرد; ولى چنانچه تأخير آن به مقدار وضو بى احترامى به قرآن باشد، بايد بدون وضو قرآن را از مستراح و مانند آن بيرون آورد، يا اگر