شود حرام است.
(مسأله 1690): اگر فرزند بى اجازه پدر روزه مستحبى بگيرد، و در بين روز پدر و يا مادر از روزه آن روز او را نهى كنند، چنانچه مخالفتشان سبب اذيت آنها شود بايد افطار نمايد، بلكه با امر آنها به افطار، بنابر احتياط افطار كند.
(مسأله 1691): كسى كه مىداند روزه براى او ضرر ندارد، گرچه پزشك بگويد ضرر دارد، بايد روزه بگيرد، و كسى كه يقين يا گمان دارد كه روزه برايش ضرر دارد، هر چند پزشك بگويد ضرر ندارد، بايد روزه نگيرد، و اگر روزه بگيرد صحيح نيست، مگر آن كه با قصد قربت روزه بگيرد و معلوم شود ضرر نداشته، كه حكم به بطلان محل اشكال است.
(مسأله 1692): كسى كه احتمال مىدهد كه روزه برايش ضرر دارد و از آن احتمال، ترس برايش پيدا شود، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد، نبايد روزه بگيرد، و اگر روزه بگيرد صحيح نيست.
(مسأله 1693): كسى كه عقيده داشت كه روزه براى او ضرر ندارد، اگر روزه بگيرد و پس از مغرب بفهمد روزه برايش ضرر داشته - هر چند ضرر به مرتبه اى نباشد كه دانسته و عمدى اقدام به آن حرام است - بنابر احتياط واجب بايد قضاى آن را بگيرد.
(مسأله 1694): روزه روز عاشورا مكروه است، و نيز روزه ايام تشريق (سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم ذى حجه) براى كسى كه در منى باشد، و سه روز پس از عيد فطر، و روزه مستحبى ميهمان بى اذن ميزبان، و روزى كه شك دارد روز عرفه است يا عيد قربان، و روز عرفه براى كسى كه از دعا خواندن ضعيف شود، مكروه مىباشد.
روزه هاى مستحب (مسأله 1695): روزه در تمام روزهاى سال به جز روزهاى حرام و مكروه مستحب است، و برخى روزها به طور خاص روزه آن مستحب گرديده كه اگر