حدود و تعزيرات در شريعت مقدس اسلام براى پيشگيرى از معصيت الهى و فساد فرد و جامعه، حدود و تعزيراتى مقرر شده است، كه آنچه محدود و معين است به عنوان حدود; و آنچه غير معين است و به نظر امام (عليه السلام) موكول گرديده به نام تعزير خوانده مىشود. در رواياتى از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله) و ائمه اطهار (عليهم السلام) آمده است كه:
خداوند عز وجل براى هر چيزى حد و مرزى قرار داده، و براى كسى كه يكى از حدود الهى را تجاوز كند نيز حدى مقرر فرموده است.
و از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله) و امام باقر و امام صادق و امام كاظم (عليهم السلام) روايت است كه فرمودند: چنانچه يك حد بر روى زمين بر پاى شود، از چهل شبانه روز باران كه بر زمين ببارد آن را پاكيزه تر مىسازد.
و اجراى حد در دنيا مايه رفع عذاب نسبت به آن گناه در آخرت است.
چنان كه از امام باقر (عليه السلام) روايت شده است كه فرمودند: خداوند كريم تر از آن است كه او را دوباره عذاب كند.
البته در دين مقدس اهتمام شده كه تا حد امكان به وسيله شبهات يا توبه جدى و مخفيانه، حدود دفع گردد، و هيچ كس نبايد وادار شود كه به گناه اقرار كند.
در حديث مشهور از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله) آمده: الحدود تدرء بالشبهات.
و نيز بايد توجه داشت كه در اجراى برخى از حدود در زمان غيبت امام زمان عجل الله فرجه الشريف، اشكال است كه تفصيل آن در جاى خود بيان شده است.
و توبه از گناه پيش از آشكار شدن و اثبات آن توسط شهود يا اقرار، چنانچه به وظيفه توبه عمل نمايد، مايه سقوط حد در دنيا، و آمرزش الهى در آخرت است.
مسائل حدود و تعزيرات (مسأله 2702): اگر شخص با يكى از محرمهاى نسبى خود مانند مادر و