مىدهد كه براى ماندن او مانعى برسد و احتمالش عقلائى باشد، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1298): مسافرى كه مىداند ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده، و قصد دارد كه تا آخر ماه در جائى بماند، بايد نماز را تمام بخواند، ولى اگر نداند تا آخر ماه چقدر مانده و قصد كند كه تا آخر ماه بماند چنانچه آخر ماه معلوم باشد نمازش شكسته است، مانند اين كه آخر ماه روز جمعه است ولى مسافر نمىداند كه روز اول قصدش پنجشنبه است، تا مدت اقامتش نه روز شود، يا چهارشنبه است كه ده روز باشد، هر چند بعد معلوم شود كه روز اول قصدش چهارشنبه بوده است.
(مسأله 1299): مسافرى كه قصد دارد ده روز در جائى بماند چنانچه پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتى از ماندن منصرف شود، يا مردد گردد كه در آنجا بماند يا به جاى ديگر برود، بايد نماز را شكسته بخواند، ولى اگر پس از خواندن يك نماز چهار ركعتى از ماندن منصرف يا مردد گردد، تا وقتى كه در آنجا هست بايد نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1300): مسافرى كه قصد كرده ده روز در محلى بماند، اگر روزه بگيرد و بعد از ظهر از ماندن در آنجا منصرف شود، چنانچه يك نماز چهار ركعتى خوانده باشد تا وقتى كه در آنجا هست روزه هايش صحيح است، و بايد نمازهاى خود را تمام بخواند، و اگر نماز چهار ركعتى نخوانده روزه آن روزش صحيح است و قضاى آن را احتياطا بگيرد، اما نمازهاى خود را بايد شكسته بخواند و روزهاى بعد هم نمىتواند روزه بگيرد.
(مسأله 1301): مسافرى كه قصد كرده ده روز در جائى بماند، سپس از ماندن منصرف شد، و پيش از انصراف از ماندن شك داشت كه يك نماز چهار ركعتى خوانده يا نه، بايد نمازهاى خود را شكسته بخواند و احتياطا تمام هم بجا آورد.
(مسأله 1302): مسافرى كه به نيت شكسته خواندن نماز شروع به نماز كند، و در بين نماز تصميم گرفت كه ده روز يا بيشتر بماند، بايد نماز را چهار ركعتى