بيشتر برود، نبايد اعتنا كند و نمازش صحيح است، و اگر گمانش به دو ركعت يا كمتر برود، بايد به همان گمان عمل كند، مثلا اگر گمانش به يك ركعت مىرود بايد يك ركعت ديگر بخواند.
(مسأله 1167): اگر در نماز نافله كارى كند كه براى آن در نماز واجب سجده سهو واجب مىشود، يا يك سجده يا تشهد را فراموش نمايد، لازم نيست پس از نماز سجده سهو يا قضاى سجده و تشهد را بجا آورد.
(مسأله 1168): هر گاه شك كند كه نماز مستحبى را خوانده يا نه، چنانچه آن نماز مانند نماز جعفر طيار وقت معين ندارد، بنا بگذارد كه نخوانده است، و همچنين است اگر مانند نافله يوميه وقت معين دارد و پيش از گذشتن وقت شك كند كه آن را خوانده يا نه. ولى اگر پس از گذشتن وقت شك كند كه خوانده است يا نه، به شك خود اعتنا نكند.
شكهاى صحيح (مسأله 1169): در نه صورت اگر در شماره ركعتهاى نماز چهار ركعتى شك كند، بايد فورى فكر نمايد، پس اگر يقين يا گمان به يك طرف شك پيدا كرد، همان طرف را بگيرد و نماز را تمام كند، و گر نه، به دستورهائى كه گفته مىشود عمل نمايد، و آن نه صورت از اين قرار است:
اول: آن كه پس از سر برداشتن از سجده دوم شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت، بايد بنا بگذارد كه سه ركعت خوانده است و يك ركعت ديگر بخواند و نماز را تمام كند، و پس از نماز بنابر احتياط واجب يك ركعت نماز احتياط ايستاده بخواند.
دوم: شك بين دو و چهار پس از سر برداشتن از سجده دوم كه بايد بنا را بگذارد كه چهار ركعت خوانده و نماز را تمام كند، و پس از نماز دو ركعت نماز احتياط ايستاده بخواند.
سوم: شك بين دو و سه و چهار پس از سر برداشتن از سجده دوم كه بايد بنا