مسائل نذر و عهد نذر آن است كه انسان براى خدا بر خود واجب كند كه كار خيرى را بجا آورد، يا براى خدا كارى را كه نكردن آن بهتر است ترك نمايد.
و عهد پيمان بستن با خداوند است كه كارى را انجام دهد يا ترك نمايد.
(مسأله 2563): در نذر بايد صيغه خوانده شود، و لازم نيست آن را به عربى بخوانند، پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم نذر او صحيح است.
(مسأله 2564): نذر كننده بايد بالغ و عاقل باشد و به اختيار خود نذر كند، بنابر اين نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده اند، يا به سبب عصبانى شدن بى اختيار نذر كرده صحيح نيست.
(مسأله 2565): شخص مفلس وآدم سفيهى كه حاكم شرع آنان را از تصرف در اموالشان منع كرده، اگر مثلا نذر كنند چيزى به فقير بدهند صحيح نيست.
(مسأله 2566): اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگيرى كند، چنانچه وفا به نذرش با حق شوهرش منافى باشد، نمىتواند نذر نمايد، و نذر زن بى اذن شوهر در اين صورت باطل است، بلكه صحت انعقاد نذر زن بى اجازه شوهر در هر صورت محل اشكال است.
(مسأله 2567): اگر زن با اجازه شوهر نذر كند، شوهرش نمىتواند نذر او را به هم بزند، يا نگذارد وى به نذرش وفا كند، مگر اين كه وفا كردن به نذر منافى با حق شوهر باشد، كه در اين صورت بعيد نيست بتواند به هم بزند.
(مسأله 2568): هر گاه فرزند با اجازه پدر نذر كند بايد به آن عمل نمايد، و همچنين بنابر احتياط واجب اگر بدون استجازه او نذر كند، ولى اگر پدر او را از عملى كه نذر كرده است منع نمايد، ظاهر اين است كه نذرش منحل مىشود، و بعيد نيست مادر نيز حكم پدر را داشته باشد به خصوص اگر عمل به نذر سبب