شرط اول: آن كه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعى نباشد، و فرسخ شرعى دوازده هزار ذراع به ذراع معمولى، و گفته مىشود: حدود پنج كيلومتر و نيم است.
(مسأله 1238): كسى كه مجموع رفتن و برگشتن او هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، خواه رفتن سه فرسخ و برگشتن پنج فرسخ و يا به عكس باشد، گر چه احتياط مستحب آن است كه تمام هم بخواند.
(مسأله 1239): اگر رفتن و برگشتن هشت فرسخ باشد هر چند روزى كه مىرود، همان روز يا شب آن برنگردد، بايد نماز را شكسته بخواند، گرچه بهتر است كه تمام نيز بخواند.
(مسأله 1240): اگر سفر، مختصرى از هشت فرسخ كمتر باشد، يا مسافر نداند كه سفرش هشت فرسخ است يا نه، نمىتواند نماز را شكسته بخواند، و چنانچه شك كند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، احتياط آن است كه تحقيق كند و به شهادت دو عادل يا معروف بودن بين مردم عمل نمايد.
(مسأله 1241): اگر يك عادل يا شخص موثقى خبر دهد كه سفر مسافر هشت فرسخ است، چنانچه از گفته او مطمئن شود بايد نماز را شكسته بخواند، و احوط جمع بين شكسته و تمام است.
(مسأله 1242): مسافرى كه يقين داشت سفرش هشت فرسخ بوده، و نماز را شكسته خواند سپس فهميد كه هشت فرسخ نبوده، بايد آن را چهار ركعتى بخواند، و اگر وقت گذشته قضا نمايد.
(مسأله 1243): مسافرى كه مىداند سفرش هشت فرسخ نيست، يا شك دارد كه هشت فرسخ هست يا نه، چنانچه بين راه بفهمد كه سفر او هشت فرسخ بوده و قصد معينى هم داشته، اگر كمى از راه باقى باشد، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر تمام خوانده بايد دوباره شكسته بخواند.
(مسأله 1244): اگر بين دو محلى كه فاصله آنها كمتر از چهار فرسخ است، چند بار رفت و آمد كند، هر چند روى هم رفته هشت فرسخ شود بايد نماز را تمام بخواند مگر آن كه از اول قصد هشت فرسخ دورى را داشته باشد كه احتياط