نمىشود كه شب پيش، شب اول ماه بوده است.
(مسأله 1682): اگر اول ماه براى كسى ثابت نشود و روزه نگيرد، چنانچه بعد ثابت شود كه شب پيش اول ماه بوده، بايد روزه آن روز را قضا نمايد.
(مسأله 1683): اگر در شهرى اول ماه ثابت شود، در شهرهاى ديگر ثابت نمىگردد مگر آن كه در شهرى كه ديده شده، آفتاب زودتر از شهر خودش غروب كند، يا در افق مساوى و يا نزديك باشند.
(مسأله 1684): اول ماه به تلگراف و مانند آن ثابت نمىشود، مگر اين كه مستندش شهادت دو مرد عادل يا راه ديگرى كه شرعا معتبر است، باشد.
(مسأله 1685): روزى را كه نمىداند آخر رمضان است يا اول شوال، بايد روزه بگيرد، ولى اگر در ميان روز فهميد كه اول شوال است بايد افطار كند.
(مسأله 1686): اگر زندانى نتواند به ماه رمضان يقين كند، بايد به گمان عمل نمايد، و اگر گمان ندارد، هر ماهى را كه احتمال بدهد ماه رمضان است; روزه بگيرد صحيح است. ولى بايد پس از گذشتن يازده ماه از ماهى كه روزه گرفته، دوباره يك ماه روزه بگيرد.
روزه هاى حرام و مكروه (مسأله 1687): روزه وصال (امساك كردن با نيت در تمامى ساعات يك شبانه روز) و روزه عيد فطر و قربان حرام است; و نيز روزى را كه شخص نمىداند آخر شعبان است يا اول ماه رمضان، اگر به نيت اول ماه رمضان روزه بگيرد; و همچنين روزه نذر حرام، و زنى كه در حال حيض يا نفاس باشد، و روزه تمامى روزهاى سال بدون استثناى روزهاى حرام جايز نيست.
(مسأله 1688): زنى كه به سبب گرفتن روزه مستحبى حق شوهرش از بين مىرود، روزه اش حرام است، و احتياط لازم است كه گرچه حق شوهر هم از بين نرود، بى اجازه او روزه مستحبى نگيرد.
(مسأله 1689): روزه مستحبى فرزندان، اگر سبب اذيت پدر و مادر يا جد