(مسأله 2310): زنى كه پس از عقد فهميد شوهرش پيش از عقد ديوانه بوده، يا پس از عقد ديوانه شده چه پيش از نزديكى چه پس از آن، يا آلت مردى نداشته، يا پس از عقد پيش از نزديكى به مقدارى كه دخول ممكن نباشد بريده شده، يا بيضه اش پيش از عقد كشيده شده، و يا بيمارى دارد كه نمىتواند وطى و نزديكى نمايد، گرچه پس از عقد و پيش از نزديكى بيمار شده، در همه اين صورتها مىتواند بى طلاق عقد را به هم بزند، ولى چنانچه شوهر نمىتواند نزديكى نمايد لازم است كه زن به حاكم شرع يا وكيل او رجوع نمايد، و حاكم شوهر را يك سال مهلت دهد و اگر شوهر نتوانست به آن زن يا زنى ديگر نزديكى كند، پس از آن زن مىتواند عقد را به هم بزند. ولى اگر آلت مرد پس از نزديكى بريده شود و زن عقد ازدواج را فسخ كند، فسخ اثرى ندارد، گرچه احتياط مستحب است كه شوهر او را طلاق دهد.
(مسأله 2311): اگر زن پس از عقد بفهمد كه بيضه هاى شوهرش كشيده شده، چنانچه امر را بر آن زن مشتبه كرده باشند مىتواند عقد را به هم بزند. و در غير فرض اشتباه كارى، احتياط ترك نشود.
(مسأله 2312): اگر براى ناتوانى مرد در وطى و نزديكى زن عقد را به هم بزند، شوهر بايد نصف مهر را بدهد، ولى اگر به سبب يكى از عيبهاى ديگرى كه گذشت، مرد يا زن عقد را به هم بزند، چنانچه مرد با زن نزديكى نكرده باشد چيزى بر او نيست، و اگر نزديكى كرده بايد تمام مهر را بدهد.
زنانى كه ازدواج با آنان حرام است (مسأله 2313): ازدواج با زنانى كه با انسان محرم هستند حرام است، مانند مادر و خواهر و دختر و عمه و خاله و دختر برادر و دختر خواهر و مادر زن.
(مسأله 2314): اگر كسى زنى را براى خود عقد نمايد، هر چند با او نزديكى نكند، مادر و مادر مادر آن زن، و مادر پدر او هر چه بالا روند به آن مرد محرم مىشوند.