مدت نداشته باشد و زنى را كه اين گونه عقد مىكنند دائمه گويند. و عقد غير دائم آن است كه مدت زناشوئى در آن معين شود، مانند اين كه زن را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند، ولى بايد مدت ازدواج از مقدار عمر زن و شوهر زيادتر نباشد كه در اين صورت عقد دائمى خواهد بود، و زنى را كه اين گونه عقد كنند متعه مىنامند.
(مسأله 2292): در زناشوئى چه دائم و چه غير دائم، بايد صيغه خوانده شود و تنها رضايت زن و مرد كافى نيست. و صيغه عقد را يا خود زن و مرد مىخوانند، يا ديگرى را وكيل مىكنند كه از طرف آنان بخواند، يا ولى آنان عقد را مىخواند.
(مسأله 2293): وكيل لازم نيست مرد باشد، زن هم مىتواند براى خواندن صيغه عقد از طرف ديگرى وكيل شود.
(مسأله 2294): زن و مرد تا يقين نكنند كه وكيل آنان صيغه را خوانده است نمىتوانند به يكديگر نگاه محرميت نمايند، و گمان به اين كه وكيل صيغه را خوانده است كافى نيست، ولى اگر وكيل بگويد صيغه را خوانده ام كافى مىباشد.
(مسأله 2295): هر گاه زن شخصى را وكيل كند كه او را در مدت معينى به مردى تزويج كند، وكيل بايد مطابق وكالت زن عمل نمايد. و اگر زن ابتداى مدت را تعيين نكند، وكيل مىتواند از زمان توكيل او را به عقد آن مرد در آورد.
(مسأله 2296): احتياط واجب آن است كه عقد ازدواج را دو نفر بخوانند، خواه براى خود يا از طرف ديگرى وكيل باشند.
كيفيت خواندن عقد (مسأله 2297): اگر صيغه عقد دائم را خود زن و مرد بخوانند و اول زن بگويد: زوجتك نفسي على الصداق المعلوم سپس بدون فاصله مرد بگويد:
قبلت التزويج عقد كافى است، و اگر ديگرى را وكيل كنند كه از طرف آنها صيغه عقد را بخواند چنانچه مثلا اسم مرد احمد و اسم زن فاطمه باشد، و وكيل زن بگويد: زوجت موكلك أحمد موكلتى فاطمة على الصداق المعلوم، و