(مسأله 1202): هر گاه در نماز احتياط، تشهد يا يك سجده را فراموش كند و در جاى خودش تدارك آن ممكن نباشد، احتياط واجب آن است كه پس از سلام نماز آن را قضا نمايد.
(مسأله 1203): اگر نماز احتياط و قضاى يك سجده يا قضاى يك تشهد يا دو سجده سهو بر او واجب شود، بايد اول نماز احتياط را بخواند.
(مسأله 1204): حكم گمان در ركعات نماز، مانند يقين است. مثلا اگر نداند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت، ولى گمان داشته كه دو ركعت خوانده، بنا مىگذارد كه دو ركعت خوانده است. و اگر در نماز چهار ركعتى گمان دارد كه چهار ركعت خوانده، نبايد نماز احتياط بخواند. و اما گمان در افعال نماز حكم شك را دارد، پس اگر گمان دارد ركوع كرده، چنانچه داخل سجده نشده است، بايد ركوع كند، و اگر گمان دارد حمد را نخوانده، و شروع به خواندن سوره كرده اعتنا به گمان ننمايد و نمازش صحيح است، و احتياط اعاده نماز است.
(مسأله 1205): حكم شك و سهو و گمان در نمازهاى واجب يوميه و نمازهاى واجب ديگر فرق ندارد، مثلا اگر در نماز آيات شك كند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت، چون شك او در نماز دو ركعتى است، نمازش باطل مىشود.
مسائل سجده سهو (مسأله 1206): براى ده چيز بايد پس از سلام نماز دو سجده سهو كند به دستورى كه مىآيد:
اول: حرف زدن سهوى بين نماز.
دوم: سلام دادن بى جا، مانند سلام دادن سهوى در ركعت اول.
سوم: فراموش كردن تشهد.
چهارم: شك بين چهار و پنج ركعت در نماز چهار ركعتى پس از سر برداشتن از سجده دوم.
پنجم: فراموش كردن يك سجده چنانچه پس از داخل شدن در ركن بعد