(مسأله 1292): مسافرى كه قصد دارد ده روز پشت سر هم در محلى بماند، يا مىداند كه بدون اختيار ده روز در محلى مىماند، بايد در آن محل نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1293): مسافرى كه مىخواهد ده روز در جائى بماند، لازم نيست ماندن شب اول يا شب يازدهم را قصد كند، و همين كه قصد نمايد از اذان صبح روز اول تا غروب روز دهم بماند بايد نماز را تمام بخواند، و هم چنين است اگر مثلا قصدش اين باشد كه از ظهر روز اول تا ظهر روز يازدهم بماند، و احتياط در اين صورت جمع بين شكسته و تمام است.
(مسأله 1294): مسافرى كه مىخواهد ده روز در محلى بماند، در صورتى بايد نماز را تمام بخواند كه بخواهد تمام ده روز را در يك جا بماند، پس اگر بخواهد مثلا ده روز در نجف و كوفه، يا در تهران و شميران بماند، يعنى مقدارى را در يكى و مقدارى را در ديگرى بماند، بايد نماز را شكسته بخواند، مگر آن كه يكى از آنها از توابع ديگرى باشد، كه بايد بنابر احتياط هم تمام و هم شكسته بخواند.
(مسأله 1295): مسافرى كه مىخواهد ده روز در جائى بماند، اگر از اول قصد دارد كه در بين ده روز به اطراف آنجا كه به حد ترخص يا بيشتر دور است برود و بماند، بايد نمازش را شكسته بخواند، و اگر براى انجام كارى برود و نماند به احتياط واجب جمع بخواند. ولى اگر از اول قصد بيرون رفتن نداشته اما پس از قصد و خواندن يك نماز چهار ركعتى تصميم گرفت بيرون رود، چنانچه مدت رفتن و آمدنش مثلا به اندازه يك يا دو ساعت است كه در نظر عرف با اقامت ده روز منافات ندارد، نماز را تمام بخواند، و اگر مدت از اين بيشتر باشد بنابر احتياط بين شكسته و تمام جمع نمايد.
(مسأله 1296): مسافرى كه قصد نكرده ده روز در جائى بماند، و تصميم دارد اگر مثلا رفيقش بيايد يا منزل خوبى پيدا كند ده روز بماند، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1297): مسافرى كه قصد كرده ده روز در محلى بماند، ولى احتمال