(مسأله 935): اگر پس از گفتن تكبيرة الاحرام شك كند كه آن را صحيح گفته يا نه، چه مشغول خواندن چيزى شده باشد يا نه، به شك خود اعتنا نكند.
مسائل قيام (ايستادن در نماز) (مسأله 936): قيام هنگام گفتن تكبيرة الاحرام، و پيش از ركوع كه قيام متصل به ركوع ناميده مىشود ركن است. ولى قيام موقع خواندن حمد و سوره، و قيام پس از ركوع ركن نيست، و اگر كسى آن را فراموش كند، نمازش صحيح است.
(مسأله 937): واجب است پيش از گفتن تكبير و پس از آن، مقدارى بايستد تا يقين كند كه تكبير را در حال ايستادن گفته است.
(مسأله 938): اگر ركوع را فراموش كند، و پس از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و به ركوع رود، و اگر بدون اين كه بايستد به حال خميدن به ركوع برگردد، چون قيام متصل به ركوع را بجا نياورده نمازش باطل است.
(مسأله 939): نمازگزار بايد هنگام گفتن تكبيرة الاحرام و قرائت كه ايستاده است، بدن را حركت ندهد و به طرفى خم نشود، و بنابر احتياط در حال اختيار به جائى تكيه نكند، ولى اگر از روى ناچارى باشد اشكال ندارد.
(مسأله 940): هر گاه هنگام قيام براى قرائت فراموش كند و بدن را حركت دهد يا به طرفى خم شود، يا به جائى تكيه كند اشكال ندارد، ولى اگر در حال گفتن تكبيرة الاحرام يا قيام متصل به ركوع باشد، بايد نماز را تمام كرده و دوباره بخواند.
(مسأله 941): احتياط واجب آن است كه هنگام ايستادن هر دو پا روى زمين باشد، ولى لازم نيست سنگينى بدن به طور مساوى روى هر دو پا باشد.
(مسأله 942): كسى كه مىتواند درست بايستد، اگر پاها را خيلى گشاد بگذارد كه ايستادن شمرده نشود نمازش باطل است.