ترك نشود.
(مسأله 1245): اگر محلى دو راه دارد، يك راه آن كمتر از هشت فرسخ و راه ديگر آن هشت فرسخ يا بيشتر باشد، چنانچه مسافر از راهى كه هشت فرسخ است به آنجا برود، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر از راهى كه هشت فرسخ نيست برود، بايد تمام بخواند.
(مسأله 1246): اگر شهر ديوار دارد، بايد ابتداى هشت فرسخ را از ديوار شهر حساب كند، و اگر ديوار ندارد بايد از خانه هاى آخر شهر حساب نمايد.
شرط دوم: آن كه از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد، پس اگر به جائى كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند، و پس از رسيدن به آنجا قصد كند جائى برود كه با مقدارى كه آمده هشت فرسخ شود، چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته بايد نماز را تمام بخواند. ولى اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود، يا چهار فرسخ برود، و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1247): هر گاه نداند سفرش چند فرسخ است بايد نماز را تمام بخواند، مانند اين كه براى پيدا كردن گمشده يا اين كه اگر رفيق پيدا كرد مسافرت مىكند، و نمى داند كه چقدر بايد برود تا آن را پيدا كند; ولى در برگشتن چنانچه تا وطنش يا جائى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند، هشت فرسخ يا بيشتر باشد بايد نماز را شكسته بخواند; و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1248): اگر در هر روز مقدار بسيار كمى راه برود كه عرفا نگويند مسافرت است، بايد نمازش را تمام بخواند، و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.
(مسأله 1249): مسافرى كه سفرش به اختيار ديگرى است مانند خدمتكارى كه با كارفرماى خود مسافرت مىكند، چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر نداند بنابر احتياط لازم است