خود را بپردازد، هر چند فقير نباشد زكات دهنده مىتواند طلبش را بابت زكات حساب كند.
(مسأله 1875): مسافرى كه خرجى او تمام شده، يا مركبش از كار افتاده، چنانچه سفرش سفر معصيت نباشد و نتواند با قرض كردن يا فروختن چيزى خود را به مقصد برساند، گرچه در وطن خود فقير نباشد، مىتواند زكات بگيرد; ولى اگر بتواند در جاى ديگر با قرض كردن يا فروختن چيزى هزينه سفر خود را فراهم كند، تنها به اندازه اى كه به آنجا برسد مىتواند زكات بگيرد.
(مسأله 1876): مسافرى كه در سفر درمانده شده و زكات گرفته پس از رسيدن به وطنش، اگر چيزى از زكات زياد آمده باشد، بايد آن را به حاكم شرع بدهد و بگويد آن چيز زكات است.
شرايط كسانى كه مستحق زكاتند (مسأله 1877): كسى كه زكات مىگيرد بايد شيعه دوازده امامى باشد مگر زكاتى كه به عنوان تأليف قلب به كافر داده مىشود و يا آزاد كردن بردگانى كه در شدت اند; ولى در زمان غيبت، زكات به غير مصرف شيعه دوازده امامى نرسد. و اگر مكلف، كسى را شيعه بداند و به او زكات بدهد، سپس معلوم شود شيعه نبوده بايد دوباره زكات بدهد.
(مسأله 1878): اگر طفل يا ديوانه اى از شيعه فقير باشد، شخص مىتواند به ولى او زكات بدهد، به قصد اين كه آنچه مىدهد ملك طفل يا ديوانه باشد.
(مسأله 1879): اگر به ولى طفل و ديوانه دسترسى ندارد، مىتواند خودش يا به وسيله يك نفر امين زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند - و احتياط مستحب آن است كه از حاكم شرع يا نائب او اجازه بگيرند -، و بايد موقعى كه زكات به مصرف آنان مىرسد نيت زكات كند.
(مسأله 1880): به فقيرى كه گدائى را كسب خود قرار نداده مىتوان زكات داد، ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مىكند نبايد زكات داد.