به دست مىماند و از رسيدن آب به پوست جلوگيرى نمىكند، ولى اگر شك دارد كه با بودن آنها آب به بدن مىرسد يا نه، بايد آنها را بر طرف كند.
(مسأله 297): اگر پيش از وضو مىدانست كه در برخى اعضاى وضو مانعى از رسيدن آب هست، ولى پس از وضو شك كند كه هنگام وضو آب را به آنجا رسانده يا نه، چنانچه احتمال بدهد كه در حال وضو متوجه بوده، وضوى او صحيح است.
(مسأله 298): اگر در برخى اعضاى وضو مانعى هست كه گاهى آب خود به خود زير آن مىرسد و گاهى نمىرسد، و پس از وضو شك كند كه آب زير آن رسيده يا نه، چنانچه بداند هنگام وضو متوجه رسيدن آب به زير آن نبوده، احتياط واجب آن است كه دوباره وضو بگيرد.
(مسأله 299): اگر پس از وضو چيزى كه مانع رسيدن آب است در اعضاى وضو ببيند، و نداند هنگام وضو بوده يا بعد پيدا شده، وضوى او صحيح است. ولى اگر بداند كه در وقت وضو متوجه آن مانع نبوده، احتياط واجب آن است كه دوباره وضو بگيرد.
(مسأله 300): اگر پس از وضو شك كند چيزى كه مانع رسيدن آب است در اعضاى وضو بوده يا نه، چنانچه احتمال مىدهد كه در حال وضو متوجه بوده وضو صحيح است.
مسائل شك در وضو (مسأله 301): كسى كه در كارهاى وضو و شرايط آن مانند پاك بودن آب و غصبى نبودن آن زياد شك مىكند، چنانچه به حد وسوسه برسد نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 302): كسى كه وضو داشته اگر شك كند وضويش باطل شده يا نه، بنا بگذارد كه وضوى او باقى است، ولى اگر پس از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و پس از وضو رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز