يادش آمد.
ششم: نشستن اشتباهى در جائى كه بايد بايستد، مانند هنگام قرائت نماز; و ايستادن اشتباهى در جائى كه بايد بنشيند، مانند حال تشهد.
هفتم: كم يا زياد كردن اشتباهى هر چيزى در نماز.
هشتم: كسى كه در نماز سهو كرده و نمى داند جزئى را كم يا زياد كرده است.
نهم: كسى كه در نماز چهار ركعتى شك كند چهار يا سه ركعت خوانده، و گمان دارد چهار ركعت خوانده، پس بايد نمازش را تمام كند، و پس از سلام دو سجده سهو كند.
دهم: كسى كه پس از داخل شدن در عمل ديگر شك كند واجبى را انجام داده يا نه، نبايد اعتنا كند، و نماز را به پايان رسانده، و براى احتمال نقصان و تمام نبودن نماز، بنابر احتياط مستحب دو سجده سهو كند.
(مسأله 1207): كسى كه اشتباهى يا به خيال اين كه نمازش تمام شده حرف بزند، بايد دو سجده سهو بجا آورد.
(مسأله 1208): براى صداى آه كشيدن و سرفه كردن سجده سهو واجب نيست، ولى اگر سهوى آخ يا آه بگويد، بايد سجده سهو نمايد.
(مسأله 1209): اگر چيزى را كه سهوى اشتباه خوانده دوباره به طور صحيح بخواند براى دوباره خواندن آن سجده سهو واجب نيست.
(مسأله 1210): هر گاه در نماز مدتى سهوى حرف بزند و همه آنها عرفا يك بار شمرده شود، دو سجده سهو كافى است.
(مسأله 1211): اگر تسبيحات اربع را سهوا نگويد، بايد دو سجده سهو كند.
(مسأله 1212): اگر در جائى كه نبايد سلام دهد، اشتباهى يك يا دو يا هر سه سلام را بگويد، بايد دو سجده سهو نمايد.
(مسأله 1213): اگر يك سجده يا تشهد را فراموش كند، و پيش از ركوع ركعت بعد يادش بيايد، بايد برگشته و بجا آورد، و پس از نماز بنابر احتياط واجب براى ايستادن بى جا دو سجده سهو كند.