مقدار دست خود صورتش را بشويد، و نيز اگر در پيشانى او مو روئيده يا جلو سرش مو ندارد، بايد به اندازه معمول پيشانى را بشويد.
(مسأله 243): اگر احتمال دهد چركى يا مانع ديگرى در ابروها و گوشه هاى چشم و لب او هست كه نمىگذارد آب به آنها برسد، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد، بايد هنگام وضو يا پيش از آن كاوش كند كه اگر مانعى باشد بر طرف نمايد.
(مسأله 244): اگر پوست صورت از لاى موها پيدا باشد، بايد آب را به پوست برساند، و اگر پيدا نباشد شستن مو كافى است، و رساندن آب به زير مو لازم نيست.
(مسأله 245): اگر شك كند كه پوست صورت از لاى موها پيداست يا نه، بنابر احتياط واجب بايد مو را بشويد و آب را به پوست هم برساند.
(مسأله 246): شستن داخل بينى و مقدارى از لب و چشم كه در وقت بستن ديده نمىشود واجب نيست، ولى براى آن كه يقين كند از جاهائى كه بايد شسته شود چيزى باقى نمانده، واجب است مقدارى از آنها را هم بشويد، و كسى كه نمى دانسته بايد اين مقدار را بشويد، اگر بداند در وضوهائى كه گرفته مقدار واجب را شسته، نمازهاى گذشته صحيح است، و قضاى نمازهائى كه وقت آنها گذشته واجب نيست هر چند احوط است.
(مسأله 247): صورت و دستها را بايد از بالا به پائين شست، و اگر از پائين به بالا بشويد وضويش باطل است.
(مسأله 248): اگر دست را تر كند و به صورت و دستها بكشد، چنانچه ترى دست به اندازه اى باشد كه به سبب كشيدن دست، آب كمى بر آنها جارى شود كافى است.
(مسأله 249): پس از شستن صورت بايد دست راست و پس از آن دست چپ را از آرنج تا سر انگشتها بشويد.
(مسأله 250): براى آن كه يقين كند آرنج را كاملا شسته بايد مقدارى بالاتر