ضرر داشته، ولى ضرر به حدى كه شرعا حرام است نبوده، وضوى او صحيح است، و بنابر احتياط تيمم هم بنمايد، و در اين صورت هر گاه ضرر بر طرف شد دوباره وضو بگيرد.
(مسأله 291): اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمى كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.
شرط سيزدهم: نبودن مانع رسيدن آب در اعضاى وضو.
(مسأله 292): اگر شك دارد چيزى كه به اعضاى وضو چسبيده از رسيدن آب جلوگيرى مىكند يا نه بايد آن را بر طرف كند، يا آب را به زير آن برساند.
(مسأله 293): اگر زير ناخن به طور متعارف چرك باشد وضو اشكال ندارد، ولى اگر ناخن كوتاه شود بايد براى وضو چرك بر طرف شود. و نيز اگر ناخن بيشتر از معمول بلند باشد، بايد چرك زير مقدارى كه از معمول بلند تر است بر طرف شود.
(مسأله 294): اگر در پوست صورت و دستها و جلو سر و روى پاها به سبب سوختن يا چيز ديگر برآمدگى پديد آيد (تاول بزند)، شستن و مسح روى آن كافى است، و چنانچه سوراخ شود رساندن آب به زير پوست لازم نيست، بلكه اگر پوست يك قسمت آن كنده شود، لازم نيست آب را به زير قسمتى كه كنده نشده برساند، ولى چنانچه پوستى كه كنده شده گاهى به بدن مىچسبد و گاهى بلند مىشود، بايد آن را قطع كند يا آب را به زير آن برساند.
(مسأله 295): اگر انسان شك كند كه به اعضاى وضوى او چيزى چسبيده يا نه، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد، مانند اين كه پس از گلكارى شك كند گل به دست او چسبيده يا نه، بايد كاوش كند يا به قدرى دست بمالد كه اطمينان پيدا كند كه اگر بوده بر طرف شده يا آب به زير آن رسيده است.
(مسأله 296): چركى كه در اعضاى وضو هست ولى مانع رسيدن آب به بدن نيست اشكال ندارد، و هم چنين است سفيدى كه پس از گچكارى و مانند آن