(مسأله 281): اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن قطع نمىشود و آب براى آن ضرر ندارد، بايد وضوى ارتماسى بگيرد، و يا پس از شستن اجزاء صحيحه آن عضو با رعايت ترتيب موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد، و قدرى فشار دهد كه خون قطع شود، و انگشت خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پائين بكشد تا آب بر آن جارى شود و وضو صحيح است، و در هر صورت بايد جائى كه نجس بوده يا نجاست به آن سرايت كرده را آب بكشد.
شرط هفتم: كافى بودن وقت براى وضو و نماز.
(مسأله 282): هر گاه وقت به اندازه اى تنگ باشد كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن پس از وقت خوانده مىشود، بايد تيمم كند، و اگر بداند و عمدى وضو بگيرد، هر چند به نيت مستحبى باشد، بنابر احتياط لازم باطل است، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد.
(مسأله 283): كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، بنابر احتياط لازم، نبايد به قصد قربت يا براى كار مستحبى مانند خواندن قرآن وضو بگيرد، و اگر بداند و عمدى تنها براى خواندن آن نماز وضو بگيرد به طورى كه غير از آن قصد ديگرى نداشته باشد، وضويش باطل است.
شرط هشتم: قصد قربت كردن در وضو، يعنى براى انجام فرمان خداوند متعال وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى به تنهائى يا به ضميمه قصد قربت باشد باطل است.
(مسأله 284): لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذارند بلكه اگر تمام افعال وضو به قصد امر خداوند بجا آورده شود كافى است.
شرط نهم: به ترتيب انجام دادن كارهاى وضو، يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد، سپس سر و بعد پاى راست و بعد پاى چپ را مسح نمايد، و اگر به اين ترتيب وضو نگيرد باطل است.
شرط دهم: پشت سر هم انجام دادن كارهاى وضو.