شرط پنجم: طلا و نقره نبودن ظرف آب وضو بنابر احتياط لازم.
(مسأله 275): اگر آب وضو در ظرف غصبى است و غير از آن آب ديگرى ندارد، در صورتى كه بتواند از راهى شرعى آن آب را در ظرف ديگر خالى نمايد، بايد خالى كرده سپس وضو بگيرد، و چنانچه ممكن نيست بايد تيمم كند، و اگر به تدريج آب را از ظرف غصبى بردارد و بر صورت و دستها بريزد يا وضوى ارتماسى بگيرد نيز وضويش محكوم به بطلان است. همينطور است حكم وضو گرفتن از ظرف طلا يا نقره.
(مسأله 276): حوضى كه مثلا يك آجر يا يك سنگ آن غصبى است، وضو گرفتن از آن تصرف در غصب و حرام است، هر چند وضو غير ارتماسى و تصرف كننده غير غاصب باشد، و تقرب به خداوند متعال با اين عمل ميسور نيست.
(مسأله 277): اگر در صحن يكى از امامان يا امامزادگان كه سابقا قبرستان بوده حوض يا نهرى ساخته شود، چنانچه انسان نداند كه زمين صحن براى قبرستان وقف شده وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
شرط ششم: پاك بودن اعضاى وضو هنگام شستن و مسح كردن آن.
(مسأله 278): اگر پيش از پايان وضو جائى را كه شسته يا مسح كرده نجس شود، وضو صحيح است.
(مسأله 279): اگر غير از اعضاى وضو جائى از بدن نجس باشد وضو صحيح است، ولى اگر مخرج را از بول يا مدفوع تطهير نكرده باشد احتياط مستحب آن است كه اول آن را تطهير كند سپس وضو بگيرد.
(مسأله 280): اگر يكى از اعضاء وضو نجس باشد و پس از وضو شك كند كه پيش از وضو آنجا را آب كشيده يا نه، چنانچه هنگام وضو متوجه پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده وضو باطل است، و اگر مىداند متوجه بوده يا شك دارد كه متوجه بوده يا نه، وضو صحيح است، و در هر صورت جائى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.