بيشتر سفارش شده كه در حديث است: همسايه مسجد نمازش قبول نمىشود مگر در مسجد، جز اين كه بيمار يا مشغول باشد.
(مسأله 1356): حاضر نشدن به نماز جماعت از روى بى اعتنائى جايز نيست، و سزاوار نيست كسى بى عذر نماز جماعت را ترك كند، چنان كه در حديث صحيح است: كسى كه بى عذر از روى بى رغبتى نماز جماعت مؤمنين را ترك كند (گوئى) نماز ندارد.
(مسأله 1357): نماز جماعت هر چند در اول وقت منعقد نشود و يا آن را طول ندهند بهتر از نماز فرادى است كه در اول وقت و يا طولانى بخوانند، همچنين نماز جماعتى كه در غير مسجد اقامه شود افضل از نماز فرادى در مساجد (هر چند مسجد كوفه كه نماز در آن برابر هزار نماز در غير آن است) مىباشد.
(مسأله 1358): مستحب است هنگام اقامه نماز جماعت كسى كه نمازش را فرادى خوانده دوباره با جماعت بخواند. و اگر بعد بفهمد كه نماز اولش باطل بوده نماز دوم او كافى است.
(مسأله 1359): اگر امام يا مأموم بخواهد نماز خوانده شده به جماعت را دوباره با جماعت بخواند، چنانچه احتمال فساد آن نماز را نمىدهد اشكال دارد.
(مسأله 1360): كسى كه در نماز به حدى وسواس دارد كه سبب بطلان نمازش مىشود و يا بسيار شك مىكند و تنها با خواندن نماز به جماعت از وسوسه و يا شك راحت است، به جماعت خواندن نماز براى وسواس واجب، و براى كثير الشك بنابر احتياط، لازم است.
(مسأله 1361): با امر پدر يا مادر به فرزند خود نماز جماعت واجب مىشود، و چنانچه ترك جماعت سبب عقوق شود صحت نماز فراداى او محل اشكال است.
(مسأله 1362): نماز مستحبى را نمىتوان با جماعت خواند، مگر نماز استسقاء - طلب باران - و نماز واجبى كه به جهتى مستحب شده است، مانند نماز عيد فطر و قربان كه در زمان حضور امام (عليه السلام) واجب بوده و در عصر غيبت