واسطه مأموم ديگر به امام متصل نباشد، نمىتواند اقتدا كند.
(مسأله 1370): جاى ايستادن امام نبايد از جاى مأموم به اندازه يك وجب متعارف بلند تر باشد، و كمتر از يك وجب اشكال ندارد. و نيز اگر زمين سراشيب باشد و امام در سمتى كه بلند تر است بايستد، چنانچه سراشيبى آن زياد و طورى نباشد كه بگويند جاى امام جماعت بلند تر است مانعى ندارد.
(مسأله 1371): اگر جاى مأموم بلند تر از جاى امام باشد اشكال ندارد، ولى اگر به اندازه اى بلند تر است كه نمىگويند اجتماع كرده اند، جماعت صحيح نيست.
(مسأله 1372): اگر بين مأمومين يك صف يك نفر كه نمازش باطل است فاصله شود، مىتوانند اقتدا كنند، ولى اگر چند نفر كه نمازشان باطل است فاصله شوند، يا از جهت ديگر زياد فاصله باشد، نمىتوانند اقتدا كنند.
(مسأله 1373): پس از تكبير امام هر چند صف جلو آماده نماز، و تكبير گفتن آنان نزديك باشد، كسى كه در صف بعد ايستاده، احتياط واجب آن است كه صبر كند تا تكبير صف جلو تمام شود.
(مسأله 1374): اگر بداند نماز يك صف از صفهاى جلو باطل است در صفهاى بعد نمىتواند اقتدا كند، ولى اگر نداند نماز آنان صحيح است يا نه، مىتواند اقتدا نمايد.
(مسأله 1375): هر گاه بداند نماز امام باطل است - مانند اين كه امام وضو ندارد - گرچه خود امام متوجه نباشد، نمىتواند به او اقتدا كند.
(مسأله 1376): اگر مأموم پس از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده يا كافر بوده يا به جهتى نمازش باطل بوده، مانند بى وضو بودن امام، چنانچه از كارهائى كه نماز فرادى را هر چند سهوى باطل مىكند، مانند زياد كردن ركوع، انجام نداده نمازش صحيح است.
(مسأله 1377): اگر در بين نماز شك كند كه اقتدا كرده يا نه، گرچه بنا داشته به جماعت بخواند و احتمال دهد كه نيت جماعت را فراموش كرده، هر چند در حالى باشد كه وظيفه مأموم است، مثلا به حمد و سوره امام گوش مىدهد، بنابر