(مسأله 2618): كسى كه عمدى مثلا زخمى به خود زده يا سمى خورده است كه به سبب آن، يقين يا گمان به مردن او پيدا مىشود، اگر وصيت كند كه مقدارى از مال او را به مصرفى برسانند صحيح نيست.
(مسأله 2619): اگر شخص وصيت كند كه چيزى از اموالش متعلق به ديگرى باشد، چنانچه او وصيت را قبول كند هر چند قبولش در زمان زنده بودن موصى باشد، آن چيز را پس از مردن موصى مالك مىشود. و در وصيت تمليكيه بنابر احتياط قبول موصى له معتبر است.
(مسأله 2620): هر گاه انسان نشانه هاى مرگ را در خود ديد، بايد فورى امانتهاى مردم را به صاحبانش برگرداند يا آن كه به آنها اطلاع دهد، و اگر به مردم بدهكار است و هنگام دادن بدهى رسيده، بايد آن را بدهد، و اگر خودش نمىتواند بدهد، يا وقت دادن بدهى او نرسيده بايد وصيت كند و بر وصيت شاهد بگيرد، ولى اگر بدهى او معلوم باشد وصيت كردن لازم نيست.
(مسأله 2621): كسى كه نشانه هاى مرگ را در خود مىبيند، اگر خمس و زكات و مظالم بدهكار است، بايد فورى بدهد، و اگر نمىتواند بدهد چنانچه از خودش مال دارد، يا احتمال مىدهد كسى آنها را ادا نمايد بايد وصيت كند، و همچنين است اگر حج بر او واجب باشد.
(مسأله 2622): كسى كه نشانه هاى مرگ را در خود مىبيند، اگر نماز و روزه قضا دارد، بايد وصيت كند كه از مال خودش براى آنها اجير بگيرند، بلكه اگر مال ندارد ولى احتمال مىدهد كسى تبرعى آنها را انجام مىدهد، باز هم واجب است وصيت نمايد، و اگر قضاى نماز و روزه او به تفصيلى كه در احكام نماز قضاء گذشت، بر پسر بزرگترش واجب باشد بايد به او اطلاع دهد يا وصيت كند كه براى او انجام دهند.
(مسأله 2623): كسى كه نشانه هاى مرگ را در خود مىبيند، اگر مالى نزد كسى دارد يا در جائى پنهان كرده است كه ورثه نمىدانند، چنانچه به سبب ندانستن، حقشان از بين برود بايد به آنان اطلاع دهد، و لازم نيست براى بچه هاى