ندارد، و تقرب به خداوند شناخته نشود، مانند نظافت شهر، و آسفالت يا توسعه راهها، محل اشكال است.
هشتم: ابن السبيل، يعنى مسافرى كه در سفر غير معصيت درمانده شده.
و احكام اينها در مسائل آينده مىآيد.
(مسأله 1861): احتياط لازم آن است كه فقير و مسكين بيش از هزينه سال خود و عائله اش را از زكات نگيرد، و اگر مقدارى پول يا جنس دارد، تنها به اندازه كسرى هزينه يك سالش زكات بگيرد.
(مسأله 1862): كسى كه مخارج سالش را داشته، اگر مقدارى از آن را مصرف كند، سپس شك كند كه باقيمانده آن به اندازه هزينه يك سال او هست يا نه، نمىتواند زكات بگيرد.
(مسأله 1863): صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه در آمد او از هزينه سالش كمتر است مىتواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد، و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند.
(مسأله 1864): فقيرى كه خرج سال خود و عائله اش را ندارد، اگر خانه اى دارد كه ملك او است و در آن نشسته، يا مركب سوارى دارد، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند، هر چند براى حفظ آبرويش باشد، مىتواند زكات بگيرد، و همچنين است اثاث خانه، و ظرف، و لباس تابستانى و زمستانى، و چيزهائى كه به آنها نياز دارد، و فقيرى كه اينها را نداشته ولى به آن نياز دارد، مىتواند از زكات بخرد.
(مسأله 1865): فقيرى كه ياد گرفتن صنعت برايش مشكل نيست، بنابر احتياط واجب بايد ياد بگيرد، و با گرفتن زكات زندگى نكند، ولى تا وقتى مشغول ياد گرفتن است مىتواند زكات بگيرد.
(مسأله 1866): به كسى كه قبلا فقير بوده، و مى گويد فقيرم، هر چند شخص از گفته او مطمئن نشود مىتوان زكات داد.
(مسأله 1867): كسى كه مىگويد فقيرم و قبلا فقير نبوده، چنانچه گفته اش