يا نه، چنانچه وقت نماز گذشته به شك خود اعتنا نكند، و اگر وقت دارد، در صورتى كه بين شك و نماز زياد طول نكشيده و مبطل نماز هم انجام نداده، بايد نماز احتياط را بخواند، و اگر مبطل نماز بجا آورده يا بين نماز و شك او زياد طول كشيده، احتياط واجب آن است كه نماز احتياط را بجا آورد، و نماز را هم دوباره بخواند.
(مسأله 1197): هر گاه در نماز احتياط ركنى را زياد كند، يا مثلا بجاى يك ركعت دو ركعت بخواند، نماز احتياط باطل مىشود، و بايد دوباره نماز احتياط و اصل نماز را بخواند.
(مسأله 1198): اگر هنگام خواندن نماز احتياط در يكى از كارهاى آن شك كند، چنانچه محل آن نگذشته بايد بجا آورد، و اگر محلش گذشته نبايد به شك خود اعتنا كند، مثلا اگر شك كند كه حمد خوانده يا نه، چنانچه به ركوع نرفته بايد حمد را بخواند و اگر به ركوع رفته نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 1199): اگر در شماره ركعتهاى نماز احتياط شك كند، چنانچه طرف بيشتر شك نماز را باطل مىكند، بايد بنا را بر كمتر بگذارد، و اگر طرف بيشتر شك نماز را باطل نمىكند، بايد بنا را بر بيشتر بگذارد، و در هر دو صورت پس از پايان نماز احتياط، اصل نماز را بنابر احتياط دوباره بخواند، مثلا موقعى كه مشغول خواندن دو ركعت نماز احتياط است، اگر شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت، چون طرف بيشتر شك نماز را باطل مىكند، بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده، و اگر شك كند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت، چون طرف بيشتر شك نماز را باطل نمىكند بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است و اصل نماز را نيز اعاده نمايد.
(مسأله 1200): هر گاه در نماز احتياط چيزى كه ركن نيست سهوى كم يا زياد شود، سجده سهو ندارد، مگر چيزى باشد كه در اصل نماز سجده سهو دارد كه بايد بنابر احتياط واجب دو سجده سهو كند.
(مسأله 1201): اگر پس از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزاء يا شرايط آن را بجا آورده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.