انجام داده يا نه، مانند اين كه شك كند كه حمد خوانده يا نه، چنانچه مشغول كارى كه بايد پس از آن انجام دهد نشده، بايد آنچه را كه در انجام آن شك كرده بجا آورد; و اگر به كارى كه بايد پس از آن انجام دهد مشغول شده، مثلا در حال خواندن سوره شك كند حمد خوانده يا نه، نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 1139): اگر بين خواندن آيه شك كند كه آيه پيش را خوانده يا نه، يا وقتى كه آخر آيه را مىخواند شك كند كه اول آن را خوانده يا نه، نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 1140): اگر پس از ركوع يا سجود شك كند كه كارهاى واجب آن مانند ذكر و آرام بودن بدن را انجام داده يا نه، نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 1141): هر گاه در حال رفتن به سجده شك كند كه ركوع كرده يا نه بنابر احتياط لازم برگشته و بايستد و ركوع كند، و پس از ركوع نماز را تمام كند و اعاده نمايد. و اگر شك كند كه پس از ركوع ايستاده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.
(مسأله 1142): اگر در حال برخاستن شك كند كه سجده را بجا آورده يا نه، بايد برگشته و سجده كند، و اگر شك كند تشهد خوانده يا نه، احتياطا به قصد رجاء تشهد بخواند.
(مسأله 1143): كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مىخواند، اگر هنگامى كه حمد يا تسبيحات مىخواند شك كند كه سجده يا تشهد را بجا آورده يا نه، نبايد به شك خود اعتنا كند، و اگر پيش از آن كه مشغول حمد يا تسبيحات شود، شك كند كه سجده يا تشهد را بجا آورده يا نه، بايد بجا آورد.
(مسأله 1144): كسى كه شك كند يكى از ركنهاى نماز را انجام داده يا نه، چنانچه مشغول كارى كه پس از آن است نشده، بايد آن را انجام دهد، و اگر بعدا يادش بيايد كه آن ركن را انجام داده، چون ركن زياد شده نمازش باطل است.
(مسأله 1145): هر گاه شك كند كه ركنى را بجا آورده يا نه، و به شك خود اعتنا نكند، سپس يادش بيايد كه آن ركن را بجا نياورده، چنانچه مشغول ركن بعد نشده بايد آن را بجا آورد و اگر مشغول ركن بعد شده نمازش باطل است. مثلا اگر