(مسأله 1156): كسى كه در يك چيز نماز زياد شك مىكند، چنانچه در چيزهاى ديگر نماز شك كند، بايد به دستور آن عمل نمايد، مثلا كسى كه زياد شك مىكند سجده كرده يا نه اگر در بجا آوردن ركوع شك كند، بايد به دستور آن رفتار نمايد، يعنى اگر به سجده نرفته ركوع كند، و اگر به سجده رفته اعتنا نكند.
(مسأله 1157): كسى كه در نماز مخصوصى - مانند نماز ظهر - زياد شك مىكند، اگر در نماز ديگر - مانند نماز عصر - شك كند، بايد به دستور شك رفتار نمايد.
(مسأله 1158): كسى كه تنها وقتى در جاى مشخصى نماز مىخواند زياد شك مىكند، اگر در غير آنجا نماز بخواند و شكى براى او پيش آيد، بايد به دستور شك عمل نمايد.
(مسأله 1159): كسى كه شك دارد كثير الشك شده يا نه، بايد به دستور شك عمل نمايد. و كثير الشك تا وقتى يقين نكند كه به حال معمولى مردم برگشته، نبايد به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 1160): هر گاه كثير الشك در بجا آوردن ركنى شك كرد و اعتنا ننمود، بعد يادش آمد كه آن را بجا نياورده، چنانچه مشغول ركن بعد نشده، بايد آن را بجا آورد، و اگر مشغول ركن بعد شده نمازش باطل است، مثلا اگر شك كند ركوع كرده يا نه، و اعتنا نكند، چنانچه پيش از سجده دوم يادش بيايد كه ركوع نكرده است بايد برگردد و ركوع كند، سپس دو سجده را بجا آورد، و پس از نماز دو سجده سهو براى زيادى يك سجده انجام دهد. ولى اگر در سجده دوم يادش بيايد، نمازش باطل است.
(مسأله 1161): كثير الشك هر گاه شك كند چيزى را كه ركن نيست بجا آورده يا نه، و اعتنا نكند، سپس يادش آمد كه آن را بجا نياورده، چنانچه از محل بجا آوردن آن نگذشته، بايد آن را بجا آورد، و اگر از محل آن گذشته نمازش صحيح است، ولى بايد پس از نماز چنانچه قضا دارد آن را قضا كند و دو سجده سهو كند، مثلا اگر شك كند كه حمد خوانده يا نه، و اعتنا نكند، چنانچه در قنوت