است، ولى بنابر احتياط پس از نماز دو سجده سهو كند.
(مسأله 1011): اگر نتواند به مقدار ذكر در ركوع بماند، احتياط واجب آن است كه بقيه آن را در حال برخاستن بگويد.
(مسأله 1012): اگر بر اثر بيمارى و مانند آن در ركوع آرام نگيرد نمازش صحيح است، ولى بايد پيش از آن كه از حال ركوع خارج شود، ذكر واجب را به طورى كه گذشت بگويد.
(مسأله 1013): هر گاه نتواند به اندازه ركوع خم شود، بايد به چيزى تكيه دهد و ركوع كند، و اگر هنگام تكيه دادن هم نتواند به طور معمول ركوع كند، بنابر احتياط لازم بايد به هر اندازه مىتواند خم شود، و اشاره به ركوع نيز بنمايد، و نمازش را اعاده و نشسته ركوع كند. و اگر هيچ نتواند خم شود، بايد براى ركوع با سر اشاره نمايد، و بنابر احتياط واجب نماز را اعاده و نشسته ركوع كند.
(مسأله 1014): كسى كه مىتواند ايستاده نماز بخواند اگر در حال ايستاده يا نشسته نتواند ركوع كند، بايد ايستاده نماز بخواند و براى ركوع با سر اشاره كند، و اگر نتواند با سر اشاره كند، بايد به نيت ركوع چشمها را بر هم گذارد و ذكر آن را بگويد، و به نيت برخاستن از ركوع چشمها را باز كند، و اگر از اين هم ناتوان است، بايد در قلب خود نيت ركوع كند و ذكر آن را بگويد.
(مسأله 1015): چنانچه نمىتواند ايستاده ركوع كند ولى براى ركوع مىتواند در حالى كه نشسته است خم شود، بايد ايستاده نماز بخواند و براى ركوع با سر اشاره نمايد، و احتياط واجب آن است كه نماز ديگرى هم بخواند و هنگام ركوع آن بنشيند و براى ركوع خم شود.
(مسأله 1016): اگر پس از رسيدن به حد ركوع و آرام گرفتن بدن سر بردارد و دوباره به اندازه ركوع خم شود، نمازش باطل است.
(مسأله 1017): پس از پايان ذكر ركوع، بايد راست بايستد، و پس از آن كه بدن آرام گرفت به سجده رود، و اگر عمدى پيش از ايستادن، يا پيش از آرامش بدن به سجده رود نمازش باطل است.