(مسأله 1038): در سجده بايد سر دو انگشت بزرگ پاها را به زمين بگذارد و اگر انگشتهاى ديگر پا، يا روى پا را به زمين بگذارد، يا بر اثر بلند بودن ناخن سر شصت به زمين نرسد، نماز باطل است، و كسى كه از روى تقصير و ندانستن حكم نمازهاى خود را اين گونه خوانده، بايد به احتياط واجب دوباره بخواند.
(مسأله 1039): كسى كه مقدارى از شصت پايش بريده، بايد بقيه آن را به زمين بگذارد، و اگر چيزى از آن نمانده، يا اگر مانده خيلى كوتاه است، در صورت امكان بايد همان باقيمانده و بقيه انگشتان را با هم به زمين بگذارد، و چنانچه نشود بنابر احتياط واجب باقيمانده را به زمين بگذارد، و ذكر سجده را بگويد سپس بقيه انگشتان را گذاشته و دوباره ذكر سجده را بگويد.
(مسأله 1040): اگر به طور غير معمول سجده كند، مثلا سينه و شكم را به زمين بچسباند، يا پاها را درازا كند، هر چند هفت عضوى كه گفته شد به زمين برسد، بنابر احتياط مستحب بايد نماز را دوباره بخواند، ولى اگر طورى درازا بكشد كه سجده صدق ننمايد، نماز او باطل است.
(مسأله 1041): مهر يا چيز ديگرى كه بر آن سجده مىكند، بايد پاك باشد، ولى اگر مثلا مهر را روى فرش نجس بگذارد، يا يك طرف مهر نجس باشد و پيشانى را به طرف پاك آن بگذارد اشكال ندارد.
(مسأله 1042): كسى كه در پيشانيش دمل و مانند آن باشد، اگر بتواند بايد با جاى سالم پيشانى سجده كند، و اگر ممكن نيست بايد زمين را گود كند و دمل را در گودال و جاى سالم را به مقدارى كه براى سجده كافى باشد بر زمين بگذارد.
(مسأله 1043): اگر دمل يا زخم تمام پيشانى را فرا گرفته، بنابر احتياط واجب بايد به يكى از دو طرف پيشانى سجده كند، و اگر ممكن نيست به چانه. و اگر به چانه هم ممكن نيست به هر جاى صورت كه ممكن است، سجده كند. و اگر ممكن نيست بنابر احتياط واجب با جلوى سر سجده نمايد. و اگر آن را هم نتواند بايد براى سجده اشاره كند.
(مسأله 1044): كسى كه نمىتواند خم شود و پيشانى را به زمين برساند،