بايد به اندازه اى كه مىتواند خم شود، و مهر يا چيز ديگرى را كه سجده بر آن صحيح است، روى چيز بلندى گذاشته و طورى پيشانى را بر آن بگذارد كه بگويند سجده كرده است، ولى بايد كف دستها و زانوها و انگشتان پا را به طور معمول به زمين بگذارد.
(مسأله 1045): اگر چيز بلندى نباشد كه مهر يا چيز ديگرى كه سجده بر آن صحيح است بگذارد، لازم است كه مهر يا چيز ديگر را با دست بلند كرده و بر آن سجده نمايد.
(مسأله 1046): كسى كه هيچ نمىتواند سجده نمايد بايد براى سجده بنشيند و با سر اشاره كند، و اگر نتواند بايد با چشمها اشاره نمايد، و اگر با چشمها هم نتواند اشاره كند، بنابر احتياط واجب با دست و مانند آن براى سجده اشاره كند و در قلب نيز نيت سجده نمايد.
(مسأله 1047): اگر پيشانى بى اختيار از جاى سجده بلند شود، چنانچه ممكن باشد بايد نگذارد دوباره به جاى سجده برسد، و اين يك سجده شمرده مىشود، چه ذكر سجده را گفته باشد يا نه. و اگر نتواند سر را نگهدارد و بى اختيار دوباره به جاى سجده برسد، روى هم يك سجده شمرده مىشود، و اگر ذكر نگفته بنابر احتياط لازم بايد بگويد، و احتياط آن است كه نماز را اعاده كند.
(مسأله 1048): در حال تقيه اگر مىتواند بايد بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است (مانند حصير) سجده كند، و گر نه براى نماز به جاى ديگر برود، و اگر اين كار هم ممكن نيست در همانجا بر فرش و مانند آن سجده نمايد و اگر ممكن است بنابر احتياط نماز را اعاده كند.
(مسأله 1049): اگر روى تشك پر و مانند آن سجده كند، چنانچه بدن روى آن به هيچ وجه آرام نگيرد، باطل است.
(مسأله 1050): كسى كه ناچار است روى گل نماز بخواند، چنانچه آلوده شدن بدن و لباس براى او مشقت ندارد، بايد سجده و تشهد را به طور معمول بجا آورد، و اگر مشقت دارد مىتواند در حالى كه ايستاده براى سجده با سر اشاره