نمىتواند دوباره به زمين بگذارد، و بايد آن را يك سجده حساب كند. ولى اگر جاهاى ديگر را سهوا از زمين بردارد، بايد دوباره به زمين بگذارد و ذكر را بگويد.
(مسأله 1032): پس از پايان ذكر سجده اول، بايد بنشيند تا بدن آرام گيرد و دوباره به سجده رود.
(مسأله 1033): جاى پيشانى نمازگزار بايد از جاى انگشتان پاى او بلند تر از چهار انگشت بسته نباشد، و احتياط لازم است كه جاى پيشانى او از جاى انگشتان پايش پست تر از چهار انگشت بسته نباشد.
(مسأله 1034): در زمين سراشيب كه سراشيبى آن درست معلوم نيست، اگر جاى پيشانى نمازگزار از جاى انگشتهاى پاى او بيش از چهار انگشت بسته بلند تر باشد اشكال ندارد.
(مسأله 1035): اگر پيشانى را اشتباهى بر چيزى بگذارد كه از جاى انگشتهاى پاى او بلند تر از چهار انگشت بسته است، و بلندى به اندازه اى است كه نمىگويند در حال سجده است، بايد سر بردارد و بر چيزى كه بلند نيست يا بلنديش به اندازه چهار انگشت بسته يا كمتر است بگذارد، و بنابر احتياط بايد نماز را پس از تمام نمودن دوباره بخواند. ولى اگر به اندازه اى است كه گفته مىشود در حال سجده است، چنانچه ممكن است پيشانى را بكشد به جائى كه بلندى آن كمتر از چهار انگشت بسته باشد، و چنانچه ممكن نيست بنابر احتياط واجب نماز را تمام كند و دوباره بخواند.
(مسأله 1036): بايد بين پيشانى و آنچه بر آن سجده مىكند چيزى فاصله نباشد، پس اگر مهر آن قدر چرك باشد كه پيشانى به خود مهر نرسد، سجده باطل است، ولى اگر مثلا رنگ مهر تغيير كرده اشكال ندارد.
(مسأله 1037): در سجده بايد دو كف دست را به زمين بگذارد، ولى در حال ناچارى پشت دست هم مانعى ندارد، و اگر پشت دست هم ممكن نباشد بنابر احتياط بايد مچ دست را به زمين بگذارد، و چنانچه آن را هم نتواند تا آرنج هر جا را كه مىتواند به زمين بگذارد، و اگر آن هم ممكن نيست گذاشتن بازو كافى است.